"ဒါဆိုလဲရတယ်လေ ဒါပေမဲ့..."
ပြောစရာရှိတာကို ဆက်မပြောဘဲ ရပ်တန့်လိုက်တဲ့ jungkook ကြောင့် seokjin မှလဲ စိတ်ထဲမတင်မကျဖြစ်သွားသည်၊ဒါပေမဲ့လဲ သူစိတ်အေးသွားသည်မှ အသေချာပင်၊တကယ်သာ နမ်းသွားရင် ရှက်လွန်းလို့ သူဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းသိမှမဟုတ်ဘူး၊
ပြောစရာရှိတာကို တစ်ခါတည်းမပြောဘဲ အခုမှစကားပလ္လင်ခံနေတာ ရိုက်ပြစ်ချင်စရာလေး၊
"မနက်အထိဘဲ အချိန်ရမယ်"
"ဟမ်"
seokjin မှလဲ jungkook နဲ့ပက်သက်လာရင် စကားကိုပင် လေးလုံးကွဲအောင်မပြောနိုင်တော့ပါ၊သူအများဆုံးပြောနေမီသည်မှ ဟင် ဆိုသည့်စကားကိုသာ ထပ်ခါထပ်ခါပြောနေမီသည်၊အခုလဲ သူကိုပေးလိုက်တဲ့အချိန်က မနက်ဖြန်အထိဘဲတဲ့၊အခုချက်ချင်းပင် Americanကိုတန်းပြန်သွားတဲ့အထိ သူအားတိုင်ပတ်နေပါပြီ၊ထိုအတွေးကြောင့် seokjin စိတ်ထဲ မွန်းကြပ်သွားသည်၊ဝမ်းမှုဟာ ကြီးစိုးသွားသည်၊အမှန်ဘဲသူဟာ တစ်ချိန် hyungရဲကလေးနဲ့ ဝေးကွာရမှလေ၊အက်အချိန်ကြ ဘယ်လိုမျိုးတွေ ရှေ့ဆက်ရမလဲ
"hyung မနက်ဖြန်ကြရင် ကျနော်ကိုအဖြေပေးရမယ်အခုတော့ အောက်ကိုသွားရအောင် ညစာ စားဖို့ Jimin စောင့်နေတယ်"
"ဟင် ဒါဆို ညစာ စားဖို့လာခေါ်တာလား"
"ဟုတ်တယ်"
"Jimin လေးစောင့်နေရတာကို အစတည်းက မပြောဘူး jungkook ရယ်"
"ပြောမို့ဘဲလေ ဒါပေမဲ့ hyung ကိုတွေ့လိုက်ရတော့ ရင်တွေအခုန်လွန်ပြီ ပြောဖို့မေ့သွားတာ ပြီးတော့လဲ ကျနော်နားကြားမှားလိုက်တဲ့ အသံလေးကြောင့် စိတ်ကထွေးပြားသွားလို့ပါ"
jungkook ပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့် မျက်နှာလေးရဲကာ ရှက်နေတဲ့ seokjin
"ဟို သွားရအောင်လေ"
"သွားမယ်"
ပြောပြီး မြန်မြန်ဆင်းသွားတဲ့ jungkook ကိုကြည်ပြီး seokjin လဲ သက်ပြင်းခပ်ကျယ်ကျယ်လေးချခါ စိတ်ဖြေလိုက်ပုံရသည်၊တကယ်ပါဘဲ အချစ်ကို ဓားပြတိုက်တောင်းနေတဲ့ ကလေးစုတ်လိုသာ seokjin ဆူပူမီသည်၊
hyung လဲ ချစ်ပါတယ် ဒါပေမဲ့ hyung တရားဝင်ချစ်လိုမရဘူး jungkook ရယ်၊hyungက အလည်လာတဲ့ဧည့်သည်မို့ အချိန်တိုင် အိမ်ကိုပြန်ရမည်၊
အောက်ထပ်ကိုဆင်းကာ ထမင်းစားဝိုင်းသို့ရောက်တော့ Jimin ကတော့ ပလုံပလောင်းအားရပါးရစားနေသည်၊ jungkook ကတော့ မစားဘဲ ထိုင်စောင့်နေသည်၊သူရောက်လာတာကိုတွေတော့
YOU ARE READING
ကျွန်တော်ချစ်သောhyung(complete )
Contojinkookလေးအရိုတစ်ပိုင်းပါ ခုမှစရေးမှဆိုတော့သဘောကျမှဖတ်စေခင်တယ် ခုficသည်စိတ်ကူးယဥ်တစ်ခုသာဖြစ်သည်....ပါဝင်တဲ့အရာမှန်သမျှသည်စိတ်နဲ့ပုံဖော်ထားခြင်းဖစ်သည်
