ស្វាមីកំណាច

EP3 :ឈឺ!

" កើតស្អី!បានជាឯងយំ! " សំដីដ៏សែនរឹងកំព្រឹះនឹងគម្រោះគំរើយបានធ្លាយចេញពីមាត់មនុស្សប្រុសម្នាក់ដែលឈ្មោះថា ជុងហ្គុក ដែលស្ដាប់សម្ដីគេទៅគឺវាគួរឲ្យខ្លាចណាស់

" ម៉ាក់ អ្ហឹក! ម៉ាក់របស់ថេយ៍ អ្ហឺ!ៗ "

" ម៉ាក់ស្អីរបស់ឯង!គ្មាននៅទីនេះទេ យើងថ្លង់នឹងសម្លេងយំឯងណាស់! "

" អ្ហឺ! ម៉ាក់របស់ថេយ៍មិន នៅ-អ្ហឹក! នៅទីនេះទីឬ? " សម្លេងយំនៅតែមិនបាត់ គេនិយាយសួរនាយទាំងដង្ហក់ខ្យល់សឹងតែស្ដាប់មិនបាន

" ម៉ាក់របស់ឯងគ្មាននៅទីនេះទេ ល្មមឈប់យំបានហើយយើងថ្លង់សម្លេងឯងណាស់! " មកយំយ៉ែកអីបើមនុស្សមិនចូលចិត្តសម្លេងដ៏សែនគួរឲ្យធុញថប់នេះទេ បើសម្លេងសម្រែកស្រែកយំឈឺចាប់គេអាចនឹងយកត្រជៀកស្ដាប់ខ្លះ

" អ្ហឹក! អ្ហឺ!...ៗ " គេនៅតែយំអត់បាត់ ជាហេតុធ្វើឲ្យនាយចាប់ផ្តើមម៉ួម៉ៅពេញទំហឹងតែម្ដង

         គេដើរសំដៅទៅកាន់ក្មេងដែលអង្គុយយំនៅលើពូកទាំងទឹកមុខយ៉ាងគួរឲ្យខ្លាច រួចចាប់កន្ត្រាក់ដៃទាំងគូររបស់រាងតូចដែលបានដាក់លើភ្នែក ចេញពីភ្នែកយ៉ាងខ្លាំង គ្រាន់តែគេចាប់កន្ត្រាក់ដៃចេញភ្លាមទឹកភ្នែករិតតែហូរកាត់តែខ្លាំងក៏ព្រោះតែឈឺដៃ នាយមិនមែនតូចឯណាបើកម្លាំងដៃរិតតែធ្ងន់ទៀតបើធៀបជាមួយដៃខ្លួនវិញគឺដៃគេតូចដូចកូនក្មេងយ៉ាងចឹង មិនថ្វីទេដែលគេឈឺដៃនោះ

" ថេយ៍ឈឺ " គេនិយាយទាំងដៃរមូលចេញពីកាចាប់របស់នាយ ជុងហ្គុកលើកចិញ្ចើមពេលលឺសម្ដីរាងតូចនិយាយថាឈឺ គេចាប់ដៃតែល្មមប៉ុណ្ណោះតែក្មេងនេះនិយាយថាឈឺ តែគេក៏លែងដៃរាងតូចតាមសំដីព្រោះតែទឹកមុខដូចកូនឆ្មារបស់គេ

" ថេយ៍ចង់ទៅផ្ទះវិញ ជូនថេយ៍ទៅៗណា... " គ្រាន់តែនាយប្រលែងដៃភ្លាមថេយ៉ុងឈរលើពូក(ជុងហ្គុកឈរលើឥដ្ឋ)រួចចាប់ផ្ដើមនិយាយទទូចសុំគេទៅផ្ទះវិញ

" បើចង់ទៅយកលុយមកសងយើងមក យើងនឹងឲ្យឯងទៅ "

" ថេយ៍គ្មានលុយទេ "

" បើគ្មានទេ ឯងនៅទីនេះរហូត "

" លោកធ្វើបែបនេះមិនបានទេ "