Bir şarkı dinlemiştim. Sesinin tonunu sevdiğim birinden. Sözleri hatrımda kalmasada sesinin güzelliği çınlar bazı bazı kulaklarımda. Neden bilmiyorum unutabildiğim çok az şey var sesi güzel olan adama karşı. Bir nebzede silindiğim o adamın yüreğinde hala bana ait bir seyler arıyorum. "Yok iste yok" diye bağırsa o adam "hiç mi yok" diye sormaktan korkuyorum. İnan hiç yok. Sende neden bana hiç yok? Tam olarak neyimi sevemedin ki bu kadar. Sen beni kendi doğum günümde ağlatmış adamsın bende neden sana karşı her şey bu kadar fazla?
Bitmiyor. Bitsede bitti dediğim yerden tekrar ediyor kendini. Biri unutmanın förmülünü bulsa ve ilk bende deneseler keşke diye geçiyorum bazı bazı, unutmanın förmülü yok ve ilk bende denemeyecekler. Sonu yok gibi, sanki o kısacık geçen 6 ayı yıllara bölmüşler gibi. Çoğu insanın güzel hataları varmış, benim tek hatam yıllarıma mâloldu görüyorsun.
Yine aynı şeyleri tekrar ediyorum çünkü sende hep aynı şeylerim kaldı. Sesim kaldı, soluğum kaldı, gözyaşlarım kaldı. Elim kaldı, kolum kaldı.. Hayatımın her anı sende kaldı. Bunca şeyi gözümü kırpmadan sana bıraktım ben tek şey uğruna...
Ne yazık, sen bende kalmadın.
Bu günde iyi geceler değil.
