Dertleri aldım nakış nakış işledim yüreğime. Tıpkı seni alıp kalbimin en orta yerine kazıta kazıta koymam gibi.
Her duyguyu uçlarda yaşıyorum. Kalbimin belirli bir ayarı yok. Sevgisi fazla, nefreti fazla, kini çok çok fazla. Her duyguyu 3le çarpıp farklı oranlarda yaşıyorum.
Bazen bazı olmayışlar haddinden fazla acıtıyor içimizi, bazı şeyler haddinden fazla yoruyor. Sık sık hatırlanıyor unutulması gerekenler ve bu sıklık insanda darlanma yaratıyor.
Gelelim meseleye;
Bu kadar güzel bakan bir adamı görmezden gelmek aptallık olurdu, gelmedim. O gözlere baktım. O gözlerle bizzat konuştum ben. Bana öyle boş baktılar ki o bakış bende en büyük boşluk etkisi yarattı. Genel olarak tavrım bu diyen bir adam vardı karşımda ve dönüp "keşke genel olarak tavrın bu olmasaymış" demedim. Sana beni yaşatmak ve gözümde ki seni anlatmak isterdim uzun uzun.
Zaman kavramını yitirmek isterdim yanında. Ya bir kez baksaydın bana, görürdün içimde ki her şeyi. Bakmamak senin tercihinde, elinden tutup çevirmemek benim.
Benim için yaratılmış olduğuna inandığım o gözlerin bana ait olmadığını en net haliyle gösterdin. Seninde canın sağolsun yeniden.
Bugüne kadar çok boş gemileri limanıma aldım, herkese denizimde yer vardı. Sonra bir gün dalgalar çarptı sahilime ve beni çekebildiği kadar derine çekti. Ben o derinlikte boğuldum. Ben o derinlikte yalnız başıma boğuldum. Aradan onca zaman geçti yuttuğum suları dahi hazmedemedim.
Sen çıktın..
Hiç tahmin etmediğim kadar yakındın. Hiç farkında olmadan bana yaklaştın. Keşke varolduğun yakınlığınla kalsaydın, kalmadın.
O gülüşün bende öyle bir etki bıraktı ki, müptela kelimesi başka bir boyut kazandı.
