The NeverEnding Love

κεφάλαιο 1(στα ελληνικά)

 Τα παπλώματα ήταν βαριά για την Σκάιλερ Λόκγουντ , το 15 χρονο κορίτσι που μόλις λίγες μέρες πριν είχε μπει στο καινούριο της σπίτι.Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα της στο καινούριο της σχολείο και δεν είχε κλίσει μάτι όλο το βράδυ από το άγχος της. Επιπλέον άκουγε κάτι παράξενους θορύβους στη διάρκεια της νύχτας και έβλεπε ,με μισόκλειστα τα μάτια της, σαν ένα περίεργο πλάσμα να την κοιτούσε, κι όμως εκείνη νόμιζε πως ήταν της φαντασίας της. Το παλιό γαλάζιο ξυπνητήρι της χτύπησε, το κορίτσι πετάχτηκε από το κρεβάτι της και το έκλισε ξέροντας πως έπρεπε να ετοιμαστεί. Πριν πάει στο μπάνιο να πλυθεί κοίταξε το παράθυρό της. Τεράστιοι ουρανοξύστες υψόνονταν και εκεί που πήγαινες να δεις την θέα που κρύβουν ξεπρόβαλάν και άλλοι. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με κόσμο και τα μαγαζιά μόλις άνοιγαν.Δεν την είχε συνηθίσει αυτή τη ζωή πόσο μάλλον ένα τέτοιο μεγάλο σπίτι.

Μπήκε στο μπάνιο και ετοιμάστηκε. Όταν βγήκε τα μαλλιά της ήταν πιασμένα αλογοουρά και είχε βαφτεί ελάχιστα. Τα ρούχα που είχε διαλέξει τα είχε αφήσει πάνω σε ένα μπαούλο που υπήρχε στο δωμάτιό της. Είχε διαλέξει μία λεπτή κοντομάνικη μαύρη μπλούζα με ένα μπλε σκισμένο τζιν με μποτάκια.

Όταν ετοιμάστηκε κατέβηκε τη ξύλινη σκάλα του διαμερίσματος  για να φάει το πρωινό της. Υπήρχαν ακόμη καλυμένα έπιπλα με παλιά υφάσματα και κούτες που δεν είχε προλάβει να  ανοίξει εκείνη και η  μητέρα της, ο πατέρας της δεν ήταν πλέον μαζί τους – είχε πεθάνει σε τροχαίο-. Μόλις  μπήκε στην κουζίνα κατάλαβε πως η μαμά της είχε φύγει για την δουλειά νωρίτερα, έτσι έβαλε στα γρήγορα γάλα μέσα σε ένα μπολ και λίγα δημητριακά. Ήταν τόσο αγχομένη που δεν κατάλαβε καν πότε τα έφαγε,άφησε το μπολ στο νεροχύτι και πέρνοντας τη τσάντα της έφυγε. Ζούσαν σε μια από τις λίγες χαμηλές πολυκατοικίες έτσι δεν χρειάστηκε να κατέβει και πολλά σκαλιά, τέσσερις όροφοι ήταν η πολυκατοικία και εκείνη έμενε στον πρώτο.Δεν μπορούσε να παραπονεθεί βέβαια για τίποτα, είχε εκείνη με την μητέρα της ένα υπέροχο σπίτι στη Νέα Υόρκη, το μόνο που ανησυχούσε ήταν το σχολείο της πως θα είναι και αν θα βρει φίλους.

 Το σχολείο δεν ήταν μακρυά αλλά της Σκάιλερ της φάνηκε σαν αιώνας. Κόντευε να φτάσει στο σχολείο όταν άκουσε κάτι να την φωνάζει σε κάτι θάμνους λίγο πιο πέρα. Εκείνη το αγνόησε και συνέχησε να περπατά αργά και σταθερά. Μόλις έφτασε πριν περάσει την πύλη κοίταξε το σχολείο της. Ήταν τεράστιο και πολύ ωραίο, μπροστά της ξεκινούσε ένα πέτρινο δρομάκι , στο οποίο από τα πλάγια υψώνονταν ψηλά πεύκα, και τελείωνε στην γυάλινη πόρτα του σχολείου. Όταν πέρασε την πόρτα ένοιωσε μια ανακούφιση αφού τις φάνηκαν όλα τα παιδιά πολύ φιλικά.Προς έκλπηξή της όλα τα παιδιά άρχισαν να την χαιρετούν και να την υποδέχονταν στο καινούριο της περιβάλλον εκτός από μερικά. Ένα από αυτά ήταν ένα αγόρι με θλιμμένα μάτια, ήταν τόσο όμορφο που θα μπορούσε να το κοιτάζει όλη την ώρα αλλά κατάλαβε πως είχε έρθει η ώρα να πάει στο γραφείο του διευθυντή για να μάθει σε ποιά τάξη είναι και πιο είναι το ντουλάπι της.