Last Summer

•Κεφάλαιο 2

"Ρε Ελίνα μην αργείς! Ο μπαμπάς περιμένει!"

Φώναζε ο αδελφός μου από την εξώπορτα

"Τώρα κατεβαίνω!"

Άρπαξα την τσάντα και τα γυαλιά ηλίου και τέλος!

Κατέβηκα με ένα τεράστιο χαμόγελο κάτω ενώ ο αδελφός μου με κοιτούσε βαριεστημένα

"Θα πω τον μπαμπά να μην σε πάρουμε στην Ρόδο. Να κάτσεις μόνη σου εδώ με τις γάτες του γείτονα"

Ξεφύσηξα αγανακτησμένη

"Είσαι σίγουρα 15;"

Ρόλλαρε τα μάτια του και μπείκε στο αυτοκίνητο όπως και εγώ

"Βαλίτσες τις πείραμε...και τον σάκο του Νεκτάριου τον πείραμε...νομίζω είμαστε έτοιμοι! Ξεκινάμε λοιπόν"

Και τότε μου έρχεται φλασιά ότι ξέχασα ένα βιβλίο που σκόπευα να διαβάσω φέτος το καλοκαίρι

"Μπαμπά περίμενε!"

Κατέβηκα τρεχάτη,άνοιξα ξανά την πόρτα και ανέβηκα πάνω

Μπείκα στο δωμάτιό μου και άρπαξα το βιβλίο που είχα αφήσει πάνω στο κομμωδίνο

Όταν ξαναμπείκα στο αυτοκίνητο είδα τον Νεκτάριο να μου ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα

"Μετά λέτε εμένα ξεχασιάρη"

Ο μπαμπάς γέλασε και ξεκήνισε για το αεροδρόμιο

Αυτό ήταν λοιπόν...αντίο Αθήνα...

Ρόδο σου ερχόμαστε!

[...]

"Νεκτάριε;"

Τον σκούντηξα απαλά στον ώμο καθώς κοιμόταν και είχε γύρει όλος πάνω μου

"Νεκτάριε σήκω φτάσαμε"

Με μια απότομη κίνηση,τινάχτηκε προς τα πάνω και έβγαλε την ζώνη του καθήσματος

Βγείκε έξω και τον ακολουθήσαμε με τον μπαμπά

Το γλυκό αεράκι που φυσούσε...οι απαλές ακτίνες του ήλιου που έλουζαν τα πάντα γύρω μας σε μια ζεστή θέρμη...ο καταγάλανος ουρανός χωρίς κανένα σύννεφο...και φυσικά η υπαίρωχη αλμυρή μυρωδιά της θάλασσας που είχε γεμήσει την ατμόσφαιρα...

Πόσο μου έλειψες Ρόδο!

Μπορεί να ερχόμασταν τα καλοκαίρια αλλά είχαμε 3 χρόνια σερί που δεν επισκεφθήκαμε την γιαγιά και μου είχε λείψει πολύ!

Μετά από ένα τριαντάλεπτο διαδρομής με το αυτοκίνητο,φτάσαμε στο σπίτι της

"Κάνε άκρη Ελίνα! Εγώ μπαίνω πρώτος μέσα,αφού είμαι και ο άντρας του σπιτιού"