The Sun Will Fall Asleep

Chapter 5: Serendipity

I softly laughed at her. How's she suddenly change her mind to go with me like as if she knows me well. I grasping this moment when the both us set on the miniscule sand while viewing the dark palette of the sea. Of course, it's dark dahil alas does na ng gabi.

She let out a heavy heave. I looked at her and she feel my stare that results to look away my gaze and back to the dark sea with the light of stars and moon reflects on the water.

"May problema ba?"

May problema? Ako? May prob– alam ko. Gusto ko sanang sabihin sa kanya kaso baka hindi niya maintindihan. Pinagmasdan ko na lang ang nakalulunod na tanawin aming harapan. Para akong nasa outer space kasi nagre-reflect yung liwanag ng mga stars sa tubig dahilan para umilaw ito at tila kumikinang pa ito.

"Nakakamangha..."

"Hindi mo pa nakita 'yan?" She asked while staring at the sea.

Napalingon ako sa kanya ng konti at bahagyang kong ibinaba ang aking tingin. Ayaw kong makita niyang nasasaktan. Deep inside of mine... there's a pain that continuously breaking me into a pieces. Walang gamot ang makakapagpagaling sa sugat na 'yon. "I have a question?" Panimula ko para magbukas ng ingay dahil matapos niya akong tanungin kanina hindi ako nakapagsalita at ibinalik ko ang panonood sa dagat.

"Ano iyon? Wag mahirap ah? Hindi ko masasagot ya–"

"Sa tingin mo may gamot sa sakit?"

Kumunot ang noo niya, inaasahan ko na mangyari 'yon sa kanya. I know my question is nonsense at walang kabuluhan kung tutuosin dahil hindi ito specific na tanong to answer.

"M-meron!" Sigaw niya sa'kin dahilan para matawa ako ng bahagya. "Meron.  Bakit may sakit ka ba? May cancer ka?" Directo to the point niyang Sabi na nakatutok ang mga mata sa mata ko. Para tuloy akong nahiya dahil sa pag-aalala na bumabakas sa mukha niya. "Naku... karamihan ng may sakit na cancer ay wala talaga gamot kaya–"

"Wala akong cancer."

"Huh? Sabi mo may sakit ka–"

"Meron. But it is internal and emotional. It's affect my mental health."

"How?" Huh? Napatanga ako sa reaksyon ng mukha niya dahil parang nag-aalala talaga siya tapos hinsi makapaniwala sa sinabi ko. "Emotional? Mental health? May problema ka sa pag-iisip? Naku! Sabi ko na eh! May sakit ka sa utak." Napabuntong hininga pa siya tapos tumingin ulit sa akin na may nagsisimpatyang tingin. "Itigil mo na 'yan, hindi yan makakatulong sayo–"

"I'm not a drug addict idiot!" Singhal ko dahil kung ano-ano ang pinagsasabi niya sa akin. "Hindi ako gumagamit non. Baka ikaw..."

*Tuk

Isang malakas na kaltok ang natanggap ko mula sa kanyang kamay. Kaagad akong napatayo at balak na gumanti nang bigla siyang tumakbo sa dagat at binasa ang kamay at saka iwinisik sa akin. Napaatras naman ako dahil wala ako dalang damit pamalit hanggang sa namalayan ko ang sarili na nagtatampisaw na rin sa tubig. I'm not like this. I never felt this happiness before. I can now feel happiness with this moment.

Lumawak ang ngiti ko matapos ko siyang tamaan ng tubig sa mukha.

"Hahahaha–"

Binasa nya rin ako ng tubig na sinalok niya. Pareho na kaming dalawa basa.

Sa sandaling 'yon, nadala na ako ng hipnotismo ng karagatan. Tila sumasabay ako sa daloy ng tubig kung saan man mapadpad.

"Ano nga pala ang ginagawa mo dito?" Pagbubukas niya naman ng ingay. Hindi ko lumingon dahil ayaw kong sayangin ang pagkakataon na ito.