Vahşetin Çağrısı (The Call Of The Wild)

İlkel hayvanın üstünlüğü

Buck'ın içindeki baskın ilkel hayvan güçlüydü ve kızak hayat ının kötü koşullarında gittikçe bu hayvan daha da büyüdü. Ancak bu, gizli bir büyümeydi. Yeni doğmuş kurnazlığı Buck'a kendine hâkimiyet ve kontrol gücü veriyordu. Kendim rahat hissedebilmek için yeni hayata uyum sağlamakla zaten fazlasıyla meşguldü, bu yüzden kavgaları başlatmamakla kalmayıp, mümkün olduğunca onlardan kaçıyordu da. Tavrına belirli bir tedbirlilik hâkim olmuştu, ihtiyatsızlığa ve aceleciliğe kapılmıyor, Spitz'le aralarındaki keskin nefrette sabırsızlık göstermiyor, her türlü saldırgan davranıştan kaçınıyordu.

Diğer taraftan Buck'ı tehlikeli bir rakip olarak gördüğünden olsa gerek,
Spitz dişlerini göstermek için hiçbir fırsatı kaçırmıyordu. Hatta Buck'a
gözdağı vermek için yolundan çıkıyor, sadece ikisinden birinin ölümüyle
sonuçlanabilecek o kavgayı başlatmak için sürekli uğraşıyordu.
Beklenmedik bir olay olmasa bu kavga yolculuğun daha başlarında
gerçekleşecekti. O günün sonunda Laberge Gölü'nün kıyısında, rüzgâra
açık, sefil ve kasvetli bir kamp kurmuşlardı. Aralıksız yağan kar, akkor bir bıçak gibi insanı kesen bir rüzgâr ve karanlık, onları el yordamıyla bir kamp
yeri aramaya zorlamıştı. Bundan daha kötüsü olamazdı. Arkalarında kayalardan dimdik bir duvar yükseliyordu ve Perrault ile Francois, gölü kaplayan buzun üstünde ateş yakmak ve uyku tulumlarını buzun üzerine sermek zorunda kalmışlardı. Daha hafif yolculuk etsinler diye çadırlarım Dyea'da bırakmışlardı. Suyun sürüklemiş olduğu birkaç parça çalı çırpı, ancak buzlarını çözmeye yarayan ve onları akşam yemeklerini karanlıkta
yemeye terk eden bir ateş sağlamıştı onlara.

Siper oluşturan bir kayaya yakın bir yerde Buck yuvasını kazdı. Yuvası
öylesine rahat ve sıcaktı ki, Francois buzlarını ateş üzerinde çözmüş olduğu
balıkları dağıtırken yuvasından istemeye istemeye çıktı. Kendi payını bitirip
geri döndüğünde, yuvasının işgal edilmiş olduğunu gördü. Uyarı dolu bir hırıltı, yerini kapanın Spitz olduğunu gösteriyordu. O ana kadar Buck düşmanıyla sorun yaşamaktan kaçınmıştı, ama bu kadarı da fazlaydı,
içindeki vahşi hayvan kükredi. Spitz'in üzerine öyle bir öfkeyle atladı ki, ikisi de şaşırdı. Spitz daha çok şaşırmıştı, çünkü o ana kadar hasmının alışılmadık derecede çekingen bir köpek olduğunu ve sadece ağırlığı ve koca cüssesi sayesinde ayakta kalabildiğini sanıyordu.

Francois da şaşırmıştı, dağılmış yuvadan birbirlerine girmiş halde dışarı
fırlayan köpekleri görünce meseleyi tahmin etti. "Hadi oğlum!" diye bağırdı
Buck'a. "Göster gününü ona! Göster o pis hırsıza gününü!"

Spitz de kavga etmeye aynı derecede istekliydi. Büyük bir öfke ve hırsla
bağırıyor, Buck'ın üzerine atlamak için ileri geri gidip onun etrafında
dönerek fırsat kolluyordu. Buck'ın hırsı ve dikkati de onunkinden aşağı
kalmıyordu; o da ileri geri daireler çizerek uygun anı kolluyordu. Ama tam
o sırada beklenmeyen bir olay, üstünlük sağlamak için yaptıkları kavgayı, uzak bir geleceğe, miller boyunca yorucu kızak çekme işinin ötesine attı.

Perrault'dan bir küfür, bir hayvan iskeletine vurulan sopanın çıkardığı ses ve acı dolu tiz ve keskin bir ciyaklama, hengâmenin başladığını haber verdi.
Bir anda kampın sinsice içeri girmiş kürklü hayvanlarla dolu olduğu
anlaşıldı -açlıktan gözü dönmüş seksen ila yüz Eskimo köpeği, kampın
kokusunu yakınlardaki bir Kızılderili köyünden almıştı. Köpekler Buck ile
Spitz kavga ederken içeri sızmıştı ve iki adam iri sopalarla ortalarına
atladığında dişlerini gösterip karşı koydular. Yemek kokusu onları çılgına
çevirmişti. Perrault köpeklerden birini kafası yiyecek kutusunun içine dalmış halde buldu. Sopasını şiddetle hayvanın sıska kaburgalarına vurdu ve yiyecek kutusu yere devrildi. Bir anda açlıktan ölmek üzere olan yirmi kadar vahşi hayvan, ekmekle domuz pastırmasının başına üşüştü. Sopalar acımasızca üzerlerine iniyordu. Sopa yağmuru altında havladılar, uludular; ama son kırınt ıyı da yutuncaya dek çılgınca mücadele etmeyi bırakmadılar.