ကမ္ဘာပျက်ကပ်မှာ စိုက်ပျိုး​ရင်းနဲ့ အလုပ် ရှုပ်​နေတယ်

Chapter 55.2🚨🚨🚨

Warning🚨🚨🚨

T/N: အရင်ဆုံး ​ပြောချင်တာ က ++ မဖတ်ချင်တဲ့သူဆို ဒီအပိုင်း မဖတ်ပါနဲ့လို့ ကြို​ပြောချင်ပါတယ်။

ကိုယ် ပထမဆုံး ​ရေးဖူးတဲ့ +++ ဖြစ်တာ​ကြောင့် လိုအပ်တာ​တွေ ရှိခဲ့ရင် သည်းခံပြီး ဖတ်​ပေးပါလို့ ​ပြောချင်ပါတယ်။ အသုံးအနှုန်း မရိုင်း​အောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပြီး ​ရေး​ပေးထားပါတယ်ရှင့်။

အသက် ၁၈နှစ် မပြည့်သေးရင် မဖတ်ပါနဲ့ လို့ ရေးချင်ပေမယ့် ၁၈ခေါက် ပြည့်အောင် ဖတ်မယ့်လူတွေ ဖြစ်နေတာမလို့ ဘာမှ မပြောတော့ပါဘူးရှင့် 😊😊😊

Let Start.....

လျန်ကျင်းချန် အသံ ထွက်တယ်ဆိုရုံလေး ရယ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ အဝတ်အစားတွေ ကို ဖြည်းညှင်းစွာ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

မှောင်နေတဲ့ အခန်းထဲမှာ ရှိနေတဲ့ ကျိချာကတော့ သူ့အတွက် အန္တရာယ် ရှိနေပြီ ဆိုတာ မသိဘဲ အိပ်ပျော်နေခဲ့သည်။

ကျိချာ အိပ်နေရင်းနဲ့ တစ်ဖက်ကို လှည့်လိုက်တာကြောင့် လျန်ကျင်းချန် ကို ကျောပေးပြီး အိပ်နေသလို ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ သူ့ရဲ့ ခြေထောက်တွေ က ခြုံထားတဲ့ စောင်ထဲကနေ အပြင် ထွက်လာခဲ့သည်။ လျန်ကျင်းချန် အိပ်ရာနား ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာခဲ့သည်။ သူ့ရဲ့ အဝတ်အစားတွေ ကို ကြမ်းတမ်းစွာ ဆွဲချွတ်ရင်း ဘေးကို လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။ ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျသွားကာ အသံ ထွက်လာတာကြောင့် ကျိချာ နည်းနည်း နိုးသွားခဲ့သည်။

ဒါပေမယ့် သူ နိုးလာတဲ့ အချိန်မှာ အရမ်း နောက်ကျသွားပြီ ဖြစ်သည်။

လျန်ကျင်းချန်ရဲ့ လက်က သူ့ရဲ့ ခြေထောက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး ကျိချာ ကို သူ့အောက်မှာ ဖိထားလိုက်သည်။ ကျိချာ လန့်နိုးသွားပြီး အကူအညီ တောင်းဖို့ လုပ်လိုက်သည်။ နွေးထွေးတဲ့ အနမ်း တစ်ခု က သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်သို့ ကျရောက်လာခဲ့သည်။ လျန်ကျင်းချန်ရဲ့ အသက်ရှူသံ က အရမ်း နွေးထွေးလွန်းတာကြောင့် ကျိချာ သူ့ကို ချက်ချင်းဆိုသလို မှတ်မိသွားခဲ့သည်။