ɀᴏʀᴀᴋɪ̇ ᴇᴠʟɪ̇ʟɪ̇ᴋ

2

Marinette Dupain Cheng ↴

Gerçekten şuan olup bitenlerin farkına varmak istemiyordum ama maalesef ki çevremdeki insanlar bunu bile bile gözüme sokuyorlardı, şu çok övdükleri hatta ve hatta öve öve bitiremedikleri adrien şahısı ile evlenmiştim ne olmuştu şimdi? Hevesleri göğe ermiş miydi yani?

Yanii aslında suratına bakınca hiç bir şeyi olmadığı görülüyor ama hakkında çıkan haberler, görüntüler ve videolar o kadar da masum değildi.

Bir erkekten iğrenmelik hareketleri vardı ve kesinlikle öyle kişilerden nefret ederdim. Onunla olan 'zorla evciliğimiz.'hiçte eğlenceli olmayacak gibiydi.

Tch.

Başımı iki yana sallayarak ve yüzüme şu sahte gülümsememi takınarak bize mutluluklar dileyen insanlara baktım, siz bir de gelin benim içimi görün.

"gerçekten, birbirinize çok yakıştınız. Bu kadarını tahmin etmemiştim." dedi onun annesi olarak tahmin ettiğim kadın. Cidden kadın da güzel bir şeydi, tabi para her kapıyı açar dedikleri şey bu olsa gerek.

"eve uğramanıza gerek yok çocuklar, ben sizin biletlerinizi çoktan kestirdim London'a gideceksiniz direk."

"Ne? Hemen mi?" dedim afallayarak o sırada bana güldü.

"beğenemedin mi? Bu işler hiç beklemez."

"Ne demeye çalışıyorsun?"

"hiç."

"ben eşyalarımı bile toplamadım."

"ben senin için kıyafet, makyaj malzemesi günlük rutin işlerini halledebileceğin şeyler ayarlattırdım tatlım hiç şüphen olmasın."

"Ah.." dedim şaşkın bir şekilde.

"anladım" diyerek ekleme yaptım ve iç geçirdim. Yine dalıp gitmiştim fakat bu çokta uzun sürmemişti.

Belime dolanan bir el ile gözlerim açılmıştı, bir baktım ki beni kendine çekti.

"her neyse biz gidelim artık, malum işlerimiz hala bitmedi
Değil mi karıcığım?."

"haklısın oğlum hadi siz gidin."

Anne babayla vedalaşmalar derken ben oradan çoktan çıkmıştım ve bizim için bekleyen limuzine binmiş camdan dışarıyı izlemeye başlamıştım çoktan.

Araba kapısı kapandığında ortamda uzun ve rahatsız edici bir sessizlik oluştu.. Bu sessizlik hiçte hayra alamet değildi.

"gerçekten london'a mı gidiyoruz?" diye soru sordum ona o ise sadece camdan dışarı bakıyordu, tepki bile vermemişti.

"pekala."diyerek konuşmamam gerektiğini anladım,bu adamla gerçekten kim evlenirse o kadına çok yazık olur. Kimse bunun bu hal ve hareketlerine katlanamazdı.

En iyisi havaalanına varana kadar uyumak dedim ve başımı tekrardan cama yaslayarak gözlerimi kapattım.