The badboy stole my notebook (Dutch)

Hoofdstuk 1

Een van de dingen die ik haat aan school zijn de gangen. Proberen langs de zee van mensen te komen is onmogelijk. Je kan proberen mensen weg te duwen, maar ze zullen je terug duwen. En dan kan het nog dat je achter slome mensen komt, daar word ik helemaal gek van. Ik zou gewoon op een fluit willen blazen, om ze sneller te laten lopen. En dan zijn er nog de mensen die dramatische gesprekken of ruzie's hebben in de gang. Ik bedoel, serieus? Is het zo moeilijk om dat ergens anders te doen?

Hoe dan ook, ik probeerde op een dag door de gangen te komen, toen ik struikelde en viel, waardoor al mijn spullen op de grond vielen. Ik probeerde snel al mijn spullen te verzamelen, want anders zou ik te laat komen voor mijn volgende les. Voeten stappen op mijn boeken en trappen mijn pennen over de vloer. Ik scheld zachtjes. Ziet niemand hier een meisje op de grond, die probeert haar spullen op te pakken?

Nou ja, ik was zo'n meisje. Het onzichtbare meisje, die alleen probeerde goede cijfers te halen en niet in de problemen probeerde te komen. Begrijp me niet verkeerd, ik was niet een nerd of zo, maar goede cijfers halen was niet makkelijk voor mij. Ik was gewoon dat simpele meisje waar niemand aandacht aan schenkt. Een ander gezicht in de menigte. Het maakte me niet veel uit, ik was niet heel sociaal. Het was gewoon mij en mijn twee beste vriendinnen.

Aria is de populaire. Ze is spontaan, grappig en iedereen houdt van haar en zegt haar beste vriendin te zijn. Maar normaal gesproken spreekt ze af met mij en Renee. Ze is in het volleybal team en in het koor, omdat ze een geweldige stem heeft. Het verbaast me nog steeds dat ze vrienden is met mij. Jongens kijken allemaal naar haar met verlangen en natuurlijk is zij de enige die het niet ziet.

Renee is niet zo populair als Aria, maar is wel bekend. Ze is een geweldige kunstenaar en houdt van punk rock. Ze is ook heel creatief met make-up. Welke look te bedenken valt, kan zij maken. Ze is de meest creatieve persoon die ik ken. Ze was ook riskanter met jongens. Ze had af en toe iemand, maar meestal kiest ze de jongens die niet goed voor haar zijn. Ik maak me soms echt zorgen om haar.

En dan heb je mij. Oppervlakkige, saaie, oude mij. Jeans en een T-shirt. Geen make-up. Geen jongens die geïntereseerd zijn in mij, en ik niet in een jongen. Gewoon mij.

Toen ik eindelijk al mijn spullen gepakt had, rende ik door de gang. Als ik te laat kwam voor mv. Johnson's les zou ze me vermoorden. Iedereen heeft wel zo'n leraar, toch? Diegene die elke seconden na de bel telt als te laat komen en die je vervolgens een preek geeft voor de hele klas. En ik haatte het om alle aandacht op me gericht te hebben. Dus zoals je kan begrijpen, had ik haast. Daarom zag ik niet dat ik was vergeten mijn notitieboekje op te pakken.

Een heel belangrijk notitieboekje.

Dit was niet zomaar een notitieboekje. Dit was het notitieboekje die Aria, Renee en ik deelden. Omdat we bijna geen klassen samen hebben, en niet veel tijd om in de gangen dingen aan elkaar te vertellen, schreven we in dit boekje. We schreven over hoe onze dag ging, irritante leraren, mensen die we niet mogen, mensen die we wel mogen, allerlei dingen. Dingen die bedoelt waren om tussen ons te blijven. Dus toen ik aan het einde van de les erachter kwam dat hij er niet meer was, spacede ik hem. Vervolgens ging ik terug naar de gang, waar ik hem dan zou hebben moeten verloren, maar hij bleek hier niet meer te zijn. Het was officieel. Ik was verloren.

Toen het tijd was voor middageten had ik verschillende manieren bedacht om het nieuws naar mijn vriendinnen te brengen. Wie zou het hebben kunnen gepakt? Het kan iedereen zijn geweest. Dit is zo erg, ik ken niet eens de meerderheid van de mensen in mijn jaar. Laat staan de hele school. Hoe kan ik het ooit terug vinden?

'Hoi Lilah,' I schrok van de stem die naast mij kwam. 'geez, Waarom ben jij zo schrikachtig?' vraagt Renee terwijl ze haar arm door de mijne steekt.