The badboy stole my notebook (Dutch)

Hoofdstuk 2

Ik kromp ineen tegen de muur bij de trappen van de hoofdingang. Ik hield mijn hoofd laag zodat niemand mijn zou herkennen. Voor het onzichtbare meisje, was dit geen probleem. Ik hoorde de deur nogmaals opengaan, wanneer een nog een student uit het lokaal loopt. Ik keek op en zag Reece's leren jasje. 

Doel gezien. 

Zijn schooltas was nog steeds half open geritst. Mijn plan? Makkelijk mijn hand er in doen, en pakken wat van mij is. Ik noem dit briljante plan, plan A. Ik liep stilletjes achter hem en probeerde mijn hand in zijn tas te steken. Net wanneer ik mijn hand er in wou doen om het te pakken, draaide Reece zich om greep mijn pols. 

Ik ben officieel verdoomd. Ik trok aan mijn pols, maar kreeg hem niet uit Reece's greep. 

'Wat denk je dat je aan het doen bent?' Reece keek me geamuseerd aan. 

Ik kreeg eindelijk mijn pols los. 'Wat is jouw probleem? Ik wou alleen mijn hoofd krabben,' loog ik, terwijl ik mijn hand opnieuw in de lucht deed om mijn hoofd te krabben. 

'Echt? Waarom volg je me dan van zo dichtbij?' vroeg hij. 

Ik kneep mijn ogen samen. Hij was goed. 'Ik weet niet waar je het over hebt,' zei ik terwijl ik zogenaamd mijn nagels aan het bestuderen was. 

'Dus het was niet hiervoor?' Vroeg hij terwijl hij mijn notitieboekje in de lucht hield. Ik sprong ernaar maar hij hield hem alleen iets hoger. *scheldwoord* mijn lengte. 

Ik zuchte. 'Kan je het alsjeblieft terug geven?' bedelde ik. 'Alsjeblieft?' voegde ik nog extra toe. 

'Nou ja, omdat je alsjeblieft zei,' zei hij terwijl hij het notitieboekje dichter naar mij toe bracht. Ik glimlachte en hield mijn handen uit. 'Nee!' zei hij voor het boekje weer terug in zijn tas deed en die vervolgens dicht deed. Mijn mond hing open. Hij deed hem dicht met een vinger. 'Alweer aan het kwijlen van me, kleine Lilah?' hij schudde zijn hoofd alsof hij medelijden met me had. 'Het spijt me, maar ik heb gewoon geen interesse,' ging hij verder, terwijl ik bloosde. Hij moest lachen voordat hij zich omdraaide en weg liep. 

Oke, tijd voor een nieuw plan. 'Als je hem niet terug geeft, zeg ik het tegen de directeur!' En dat was dan mijn geweldige creatie van plan B. 

Hij stopte en draaide zich om. 'Oh nee, de directeur? Oh nee alsjeblieft vertel het niet aan de directeur! Ik smeek je, alles behalve dat!' Zei hij vervolgens sarcastisch. 

Ook al maakte hij me belachelijk met mijn plan, ik hield vol. 'Dat kan ik en dat doe ik. Hij krijgt het wel voor me terug en dat zit je in nog meer problemen dan je nu al zit. Ik gaat het hem morgenochtend voor school begint vertellen,' zei ik met vertrouwen. 

Hij begon te lachen. 'Ok, gaan en doe dat. Wat maakt het mij uit? Het boeit mij niet!'

Ik fronste. 'Wacht, dus je gaat het niet terug geven, zodat ik het niet tegen de directeur ga zeggen?' vroeg ik verbaasd.

Hij grijnsde. 'Je kan het hem vertellen, maar je heb geen bewijs.'

'Wat? Maar ik zag net dat je het notitieboekje in je tas deed!' Is hij geestelijk wel honderd procent?

'Dat kan je niet bewijzen...' grijnsde hij terwijl hij weg liep. 

Ik moest rennen om hem bij te houden. 'Het bewijs is in je tas,' grijnsde ik terug. 

'Maar morgen niet meer,' zei hij terwijl hij op zijn motor sprong. 

'Maar-'

'Tot morgen, kleine Lilah,' zei hij nog voor hij weg reed over de weg.

'Ja, ren maar weg angsthaas!' schreeuwde ik hem nog achterna. Ik zuchte en liep terug naar de parkeerplaats, naar mijn auto. 'Ik ben niet zo klein,' zei ik heel zacht terwijl ik mijn sleutels pakte.