Satoru ile ilk kez merdivenlerde göz göze gelmiştik. Mavi gözleri benimle buluştuğu o kısacık anda bütün vücudumu bir elektrik dalgası sarmıştı.
Kravatı gevşetilmiş, saçları yataktan yeni kalkmış gibi karmaşık , gözlerinde anlamdıramdığım bir yorgunluk..
Bütün bu detayların yanı sıra gözlerimi onun üstünden alamamamın en büyük sebebi küçük gülümseyişiydi .
Çocuksu bir enerjiyle "Günaydın!" Dedi .
Bu tek kelime bütün vücudumu ikinci bir şok darbesiyle sarsmıştı . Nasıl bir cümle bu kadar gerçek dışı hissettirebilirdi ?
Gerçek hayatta böyle şeyler olmazdı, olamazdı.
Bir insanın nasıl gözleri bu kadar soğukken ağızından çıkan kelimeler ise bir güneş kadar sıcak olabilirdi?
Nasıl o sıcaklığı iliklerime kadar hissedebilirdim?
Yanımdan geçip giderken hissettiğim o duygular neydi?
Kalbimi göğüs kafesimden çıkıcakmış gibi attıran o duygunun bir adı var mıydı?
O gün sen yanımdan geçip gitmeden önce "Günaydın." Diyebilseydim.
her şey daha farklı olur muydu ?
Satoru da beni , benim onu sevdiğim gibi sevebilir miydin?
Bir gün bunun cevabını öğrenebilecek miydim?
...
Öylesine aklıma geldi ben de yazdım.
Bu arada bu hikaye aşırı dram olucak uyarıyım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sing by the ocean | SatoSugu
Fanfiction"Adım Satoru ." Dedi aramızdaki sessizliği bozarak . Bu zamana kadar adını bilmediğim gerçeği ile güldüm. "Ben de suguru " dedim . 📍SatoSugu Fanfic 📍Tamamlandı
