Sing by the ocean | SatoSugu

2

İlk tanışmamız ise bir bahar günü olmuştu.
Okul gezisi için Tokyodaki Ueno parkına gitmiştik.
Hiç arkadaşım olmadığı için otobüste boş bulduğum ilk yere oturmuştum.
Satoru'nun  ise benim aksime bir sürü arkadaşı vardı ama yine de o gün benim yanıma oturmuştu.

Her zaman  satoru'nun o gün neden yanıma oturduğunu merak ettim.
Mavi gözlerinle beni gördüğünde yalnız olduğumu mı düşündü?
Onun gözlerinde o kadar acınası mıydım?

Yol boyunca hiç durmadan konuştu. 'Gürültülü' olduğunu düşünmüştüm ama yine de ağızından çıkan her cümleyi dinledim.

"İlk baharı sevmiyorum." Dedi camdan dışarı bakarak. Sesinde bir melankolilik vardı.

"Neden?" Dedim iç güdüsel olarak .

Gözlerimiz buluştuğunda, dudaklarında aptal bir sırıtışla " Beni dinlediğini biliyordum." Dedi ve devam etti .
"İlk baharı sevmiyorum çünkü ilk bahar geldiğinde bu bir daha seneye kadar kar yağmayacak demek."

Bundan daha fazlası olduğunu hissettim. Söylemediği  başka bir şey daha vardı. Bu söylediğinden daha az masum bir sebep.

Ueno parkına geldiğimizde öğretmenler 2 saat boyunca istediğimiz gibi takılabileceğimizi söyledi.

gölün üstündeki su bisikletlerini işaret edip "Hey şu yunuslara binelim mi?" Dedi heyecanla. Bir yandan da kolumu çekiştiriyordu.

Kolumu kurtarıp katı bir dille "Onun adı deniz bisikleti ve hayır deniz bisikletine binmek istemiyorum. Git arkadaşlarınla bin." Dedim.

"Ama ben seninle binmek istiyordum." Dedi sesinde belli belirsiz bir kırgınlık vardı.

"Ama ben istemiyorum." Dedim çoktan arkamı dönüp yürümeye başlamıştım.

Peşimden gelip yolumu kesti. "Bilmeden seni kızdıracak bişey mi söyledim. Eğer yunusa binmek istemiyorsan sorun değil. Ne yapmak istiyorsan onu yapalım." Dedi

Israrcı oluşu beni daha çok geriyordu.
Elimi alnıma yaslayıp bıkkınlıkla "onun adı yunus değil deniz bisikleti." Dedim

"Sorun onun adını yanlış biliyor olmam mı?"dedi

"Hayır .. off sadece git başımdan." Dedim sinirli bir tonda.

"Peki ...Seni rahatsız ettiğim için üzgünüm." Dedi titreyen sesiyle .
İçimde bir ürperti hissettim. Nasıl bu duruma gelmiştik.
'Bu yüzden hiç arkadaşım yok.' Diye düşündüm.
Bunu hep yapıyordum. Durduk yere insanları kendimden uzaklaştırıyor ve onları incitiyordum.

Kendime lanet ettim. Şimdi bu aptal ve naif çocuğa da aynısını yapmıştım.

Sen sessizce arkanı dönüp yürümeye başladığında , işte tam o anda içimde bir şeylerin koptuğunu hissettim. Arkasından koşup kolunu tuttum.
Şaşkınca önce koluna sonra da bana baktı. Dolmuş gözleri benimkilerle buluştuğunda göğsümde bir ağrı hissettim.

"Öyle demek istemedim."yutkundum ve devam ettim "özür dilerim."
Hayatımda ilk kez kırdığım birinden af diledim.
Her zaman buna hakkım olmadığını düşünmüştüm. Ne zaman birini incitsem 'bir daha onunla konuşamaya hakkın yok' , 'onu üzdün." derdim kendime .
Ancak şimdi ilk kez bu durumu düzeltmek istedim. Beni affetmesini istemeye yüzüm olmasa bile beni affetsin istedim.
geri dönüşte yine benimle otursun ve yol boyunca konuşsun istedim.

"Neden özür diliyorsun ki? Bu kadar yapışkan olup seni sıkan bendim." Dedi a sesinde hala bir titreme vardı.

"Beni sıkmadın. Ben sadece .. neyse hadi yunusa binelim." Dedim

"Eğer istemiyorsan kendini zorlama."

"İstiyorum... Ayrıca eğer bir daha ağlarsan seni göle atarım." Dedim sırıtarak.

"Ağlamadım!!" Dedi sinirle.

"Tabi tabi."

Yunuslardan bir tanesini kiralayıp bütün gölü turladık . Yarım saat sonunda acıktığımız için kiraz ağacının altındaki bankta yanımızda getirdiğimiz yemekleri yedik.

" Bu onigirileri kendim aptım . Bir tane ister misin? " dedi

Bana ikram ettiği o onigiri hayatımda yediğim en güzel onigiriydi.

"Eline sağlık . Çok güzel olmuş." Dedim

Yüzünün kızardığını fark ettiğimde kalbimde yine bir ağrı hissettim. İltifatım onu utandırmış mıydı ?
Çok sevimli olduğunu düşündüm.

"Adım Satoru ." Dedi aramızdaki sessizliği bozarak .

Bu zamana kadar adını bilmediğim gerçeği ile güldüm.

"Ben de suguru " dedim .

İşte ilk tanışmamız böyleydi.

Angst yazsam mı yazmasam mı bilemedim ya . Yazasım var ama off.  Bilmiyom sonra karar vericem :)