BANA BİR MASAL ANLAT BABA

İç Dökmesi Part 1

Her insanın anne-baba, aile sorunları olabilir. Hiç kimsenin acısı, sıkıntıları, içinde biriktirdikleri bir değil. Olamaz da. Kimsenin acısı, kimsenin acısından üstün değildir. Evet bazen deriz ya ne dertler var, Allaha şükürler olsun yine bizim acımız bunun yanında hiç bir şey diye. Evet o ayrı tabi. Her insan acı tatlı yaşadığına şükretmeli, kötü de olsa yaşanması gerekiyorsa yaşayacağız bu net. Şimdi ben tek baba ile ilgili yazmak istiyorum sebebi de şu; bir çocuk ne yaşarsa yaşasın babasızsa, babası ile görüşmüyorsa yarımdır. Nereden bakarsan bak çocuk eksik kalıyor. Ben size herhangi yaşımı demeden tamamen doğal bir şekilde aklıma ne gelirse, beni neler en çok incittiyse kafama göre anlatacağım. Zaten o kadar karmaşığım ki düzgün anlatmam garip kalır. Ben babama en çok ne zaman kızdım biliyor musunuz? Gerçi hangisini anlatayım bilemiyorum o kadar çok dağılmışlığım var ki... 

İlk olarak, üniversiteyi yıllar sonra kazanmıştım. bu yıllar boyu çok sorun yaşadım, yaşattı ve yaşamak zorunda kaldım. ama bu üniversite yıllar sonra istediğim meslek ve istediğim okulun olması ile sevinç patlaması yaşadım ve hıçkıra hıçkıra ağladım. Kendimi durduramadım ama aslında hem yılların birikmişliği, yapamazsın edemezsinlere rağmen başarmanın olduğu bu mutluluk.. Bu mutluluğu paylaşamamak çok zoruma gitti. Kaç gün haber göndermek istedim, bak ne olursa olsun ben başardım, sen olmasan da ben başardım evet sensiz de yaşayabiliyorum başarabiliyorum demek için. Ne olursa olsun sana ve ailene inat ben artık bir öğretmen adayıyım demek için. Diyemedim. Hak etmedi, benim okumamda hiçbir faydası olmayan sadece doğmamda yardımcı olan biyolojik bir baba için bu güzel haberi veremedim. Benim manevi olarak yanımda olmayan ve kızı olarak görmeyen birine hissettiğim sevinci söyleyemedim. Anlatamadım. Çok istedim ama hak etmediği için yapamadım. İçimde kaldı.

Ağladım çünkü yıllardır bana sarılan, yanımda olan, sevincimi üzüntümü paylaştığım bana destek olan bir babam yoktu. Ağladım çünkü aksine babam defterimizi, kitabımızı yırtıp bizi okula göndermezken yıllar geçse de hala çarpım tablosunu tamamen ezbere bilmediğim halde düşe kalka istediğimi başarmıştım. Belki ona inat, belki yaşattıklarına inat, belki de hayata inat. Güçlenmek zorundaydım. Bunları yazarken aslında her cümlede gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Çünkü anlatıldığı kadar, yazdığım kadar sadece bir cümle kadar kolay değil. Babam  ve ailesi hep bizden bir b'k olmaz derlerdi. Babam ve ailesi bizi hiçbir zaman sahiplenmedi, hissettirdikleri bu. Yaşattıkları bu ve nicesi. Tabi ailede suç bulmuyorum tek suçlu gözümde baba faktörü. Kafam çok karışık nereden başlayabilirim bilmiyorum.... 

Soruyorum, Siz babanıza en çok ne için kızdınız?

Ben başarımı paylaşamadığım için ama aslında bu soru çok derin, durmadan konuşabilirim.