Pretend it's okay #ACC

Part 1

Ακτίνες ήλιου εισχωρούν στο δωμάτιο και με αναγκάζουν να ανοίξω τα μάτια μου. Ακουμπώ τους αγκώνες μου στο μαξιλάρι, σηκώνομαι και κοιτάζω γύρω το δωμάτιο μου. Είναι βαμμένο σε μια μπεζ απόχρωση αλλά αυτήν την στιγμή μου μοιάζει γκρι. Σηκώνομαι και φτάνω στην πόρτα του μπάνιου, στην άλλη άκρη του δωματίου μου, παραμερίζοντας τις πεταμένες μπλούζες στο πάτωμα. Ανοίγω την βρύση του νεροχύτη και ρίχνω μπόλικο κρύο νερό στο πρόσωπο μου, ώστε να δω τα πράγματα με τα κανονικά τους χρώματα. Κλείνω την βρύση και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Τα καστανά μαλλιά μου είναι γεμάτα κόμπους τυλιγμένα σε ένα μπόγο πάνω στο κεφάλι μου. Στα τυφλά, τα δάχτυλα μου ψηλαφίζουν την επιφάνεια του νεροχύτη για μια βούρτσα όταν ακουμπούν κάτι κοφτερό και κρύο. Κοιτάω κάτω και βλέπω ένα μικρό ξυραφάκι με μερικές σταγόνες πάνω και γύρω του. Χθεσινές. Με λίγο χαρτί και νερό καθαρίζω το αίμα και βάζω το ξυραφάκι στο ντουλάπι δίπλα από τον καθρέφτη. Καθώς το χέρι μου απλώνεται να πιάσει την βούρτσα από το ράφι δίπλα μου το μανίκι της πιτζάμας μου σηκώνεται και βλέπω τις μικρές χαρακιές στον καρπό μου. Πάλι πρέπει να φορέσω μακριά μπλούζα. Ο καιρός, μετά από λίγες βροχές και ανέμους είχε αρχίσει να γίνεται καλύτερος, μέχρι και ήλιο έβγαλε! Κι εγώ έπρεπε να φορέσω μακρυμάνικη μπλούζα. Όπως έστρωσες να κοιμηθείς Edwards!, το υποσυνείδητο μου με μαλώνει. Αφού ξεμπλέκω τα μαλλιά μου και αποφασίζω τι ρούχα να φορέσω, κατεβαίνω κάτω. Ακούω την εξώπορτα να χτυπά δυνατά και είμαι σίγουρη ότι ο πατέρας μου έχει φύγει. Αναστενάζω ανακουφισμένη και πηγαίνω προς την κουζίνα, ένα μικρό σχετικά χώρο δίπλα από το σαλόνι. Κόβω μια φέτα ψωμί και αλείφω μαρμελάδα πάνω της. Ακούω βήματα και σε λίγα δευτερόλεπτα η πόρτα της κουζίνας ανοίγει και ο Νάιαλ μπαίνει μέσα.

''Καλημέρα!'', λέει χαρωπά και για πρώτη φορά αυτό το πρωί νιώθω την ανάγκη να χαμογελάσω. Και το κάνω. Του ανταποδίδω την καλημέρα και τον βοηθάω να φτιάξει το πρωινό του (είπαμε Νάιαλ είναι αυτός, δεν θα αρκεστεί μόνο σε μια φέτα :P). O Νάιαλ κάθεται σε μια καρέκλα και αρχίζει να μασάει λίγο από το τοστ του. Εγώ κάθομαι σε μια άκρη του πάγκου και τον παρατηρώ. Ο Νάιαλ είναι ο μεγάλος μου αδερφός, ο επαναστάτης και ταυτόχρονα γλυκός 17χρονος αδερφός μου. Είναι και η μόνη πηγή χαράς σε αυτό το σπίτι.

''Ο μπαμπάς έφυγε.'', του λέω απλά.

''Ναι, τον άκουσα καθώς βαρούσε την πόρτα'', λέει πικρόχολα. Δεν ξέρω τι να πω. Η κατάσταση πια δεν αντέχεται. Ο Νάιαλ φαίνεται να είναι ο μόνος που την αντέχει ή τουλάχιστον δεν δείχνει ότι υποφέρει. Ξαναβρίσκει το χαμόγελο του και πιστεύω ότι ο μόνος λόγος που το κάνει είναι για να μην πέσω κι εγώ στα πατώματα.

''Όλα θα πάνε καλά έτσι; Ξέρεις ότι θα είμαι πάντοτε εδώ για εσένα'', λέει και σηκώνεται να με αγκαλιάζει. Μυρίζω το άρωμα του, βανίλια. Λατρεύω αυτό το άρωμα.

''Σε ευχαριστώ Νι'', του λέω και τον αγκαλιάζω ακόμη πιο σφιχτά.

''Σ' αγαπώ μικρή'', μου λέει και με αφήνει.

''Τώρα πήγαινε γιατί θα αργήσεις.'', λέει και υψώνω τα μάτια μου στον ουρανό. Σχολείο.

Και μόνο με την σκέψη ανακατεύομαι. Έχω συνηθίσει αυτήν την ζωή. Έχω συνηθίσει τα αρνητικά –για να μην πω- προσβλητικά σχόλια των υπολοίπων. Είναι συνήθεια πια να κατεβάζω το κεφάλι και να κάνω ότι δεν ακούω. Προχωρώ στον δρόμο με σκυμμένο κεφάλι και την τσάντα στους ώμους. Δεν μου αρέσει να κλαίγομαι, έτσι κι αλλιώς δεν έχω σε κάποιον να κλαφτώ, να πω όλα τα προβλήματα μου. Ο Νάιαλ είναι το στήριγμα μου, που με μόνο ένα χαμόγελο του μου δίνει ώθηση να συνεχίσω. Να συνεχίσω να ζω αυτήν την ζωή. Αλλά δεν θα ήθελα ποτέ να μάθει τι περνάω, πως νιώθω. Έχει ξεκινήσει μια καινούργια χρονιά, αν και Οκτώβριος έχει λιακάδα. Ίσως ο Θεός να δίνει λίγο φως, ώστε να με κάνει να δω την πιο θετική πλευρά. Μα τι λέω; Δεν υπάρχει θετική πλευρά. Δεν έχω φίλους, προτιμώ να είμαι μόνη μου εγώ, τα βιβλία μου και η μουσική. Τα έχετε ακούσει όλα ξανά, το μοναχικό κορίτσι χωρίς γονείς με χάλια ζωή, χωρίς φίλους ή αγόρι μέχρι που τελικά κάποιος την σώζει. Μακάρι να γίνονταν όλα έτσι αλλά οι ζωές μας, οι ανθρώπινες ζωές μας δεν είναι παραμύθια. Και σπάνια έχουν χαρούμενο τέλος. Όπως βλέπετε είμαι άνθρωπος ρεαλιστικός και με αρκετή αυτοπεποίθηση. Συγγνώμη, αλλά δεν θα κάτσω να περιμένω τον πρίγκιπα αλλά ούτε θα κάτσω στο παράθυρο μου κοιτώντας τα αστέρια να εύχομαι να έρθει κάποιος να με σώσει. Αυτή είναι η πραγματική ζωή. Αρκούμαι στα βιβλία. Οι πρωταγωνίστριες έτσι κι αλλιώς πάντοτε βρίσκουν τον έρωτα της ζωής τους. Δυστυχώς οι ζωές μας δεν είναι βιβλία. Αν ήταν, όλα θα ήταν καλύτερα.

 Έχω επιτέλους φτάσει στο σχολείο και είμαι στον δεύτερο όροφο καθώς διασχίζω τον διάδρομο για να πάω στην τάξη μου. Αγνοώ τα επιδεικτικά βλέμματα, τα κοροϊδευτικά γέλια και συνεχίζω. Αφήνω κάποια βιβλία στο ντουλάπι μου, ώστε να ελαφρύνω την τσάντα μου και κρατάω μερικά στο χέρι. Με βαθιές ανάσες προχωρώ. Λίγα βήματα και είμαι μέσα. Με όλα αυτά ξέχασα να συστηθώ! Είμαι η...

''Έι Skyler, πιάσε αυτό!'', ακούω μέχρι που εκτοξεύετε μια μπάλα μπάσκετ στο κεφάλι μου κάνοντας με να πέσω κάτω. Ακούω γέλια γύρω μου αλλά είμαι ήδη απασχολημένη με το να μαζεύω τα κομμάτια μου. Και τα βιβλία μου. Το όνομα μου είναι Skyler Edwards και η ζωή μου είναι μια κόλαση.