Pretend it's okay #ACC

Part 3

Previously on...

''Μπορώ να ρωτήσω γιατί συγκατοικεί κάποιος σαν κι εσένα με έναν επικίνδυνο και απρόσεκτο μοτοσικλετιστή;'', ρωτάω μισό-αστεία και φαίνεται να το πιάνει γιατί οι άκρες των χειλιών του τεντώνονται καθώς περνάει την παλάμη του από την κορυφή των μαλλιών του.

''Είμαστε φίλοι από μικροί. Τα αντίθετα έλκονται,έτσι δεν λένε;'', λέει και γελάει.Χαμογελάω και συνειδητοποιώ ότι είναι το δεύτερο άτομο, μετά από τον Νάιαλ που με κάνει να γελάω. Κοιτάζω την οθόνη του κινητού μου και βλέπω ότι έχει πάει τρεις. Κοιτάζω ξανά τον Λίαμ που με παρατηρεί.

''Πρέπει να φύγω. Σε ευχαριστώ για όλα Λίαμ,πραγματικά!'', του λέω και χαμογελά ακόμη παραπάνω.

''Τίποτα. Μόνο να προσέχεις γιατί όπως βλέπεις μανιακοί υπάρχουν πολλοί!'', λέει και γελάω.

''Μάλλον'',λέω και βάζω το κινητό και τα ακουστικά μου στην τσέπη της τσάντας μου έτοιμη να φύγω.

''Χάρηκα που σε γνώρισα Skyler, εύχομαι να τα ξαναπούμε.'', λέει και με αγκαλιάζει ελαφρά.  

''Κι εγώ. Τα λέμε'', λέω χαιρετώντας τον και στρίβω στο επόμενο στενό για το σπίτι. Δεν το πιστεύω ότι κάποιος με βοήθησε. Ή μάλλον δεν πιστεύω ότι κάποιος με είδε και θέλησε να με βοηθήσει. Χαίρομαι που είδα κι άλλο ένα αγόρι –εκτός του Νάιαλ,που να είναι χαρούμενο και ευγενικό.Πράγματι σπανίζουν. Εύχομαι να μην ξανασυναντήσω τον τύπο στην μηχανή.Καλά δεν έβλεπε; Δεν πειράζει, πέρασε.Καλά που ήταν ο Λίαμ και με βοήθησε γιατί αν περίμενα από τον αναίσθητο πάνω στην μηχανή, σώθηκα! Βλέπω το σπίτι μου λίγα μέτρα πιο μακριά ή μάλλον βλέπω την μπεζ πολυκατοικία με τους τρεις ορόφους και την τσιμεντένια αυλή λίγο πιο μακριά μου. Ανεβαίνω τις σκάλες και φτάνω στον τρίτο όροφο, στο διαμέρισμα μας. Ανοίγω την πόρτα και αφήνω την τσάντα δίπλα της. Βγάζω τα παπούτσια μου και κάνω μερικά βήματα όταν βλέπω τον Νάιαλ ξαπλωμένο στο τριθέσιο καναπέ του σαλονιού να βλέπει τηλεόραση. Το βλέμμα του στρέφεται κατευθείαν πάνω μου και με κοιτά παραξενεμένος.

''Ανησύχησα, άργησες να έρθεις!'', λέει και κάνει να σηκωθεί αλλά πηγαίνω κοντά του.

''Μην ανησυχείς απλά ήθελα να πάω μια μικρή βόλτα'',του λέω ψέματα για να τον καθησυχάσω.Δηλαδή τι να του έλεγα; Ότι παραλίγο να με πατήσει ένας τρελός με την μηχανή του καθώς περνούσα τα φανάρια; Θα τον ανησυχούσα και δεν ήθελα. Δεν φαίνεται όμως να πείθεται εντελώς και αρχίζει να με περιεργάζεται πιο προσεκτικά.

''Τα μάγουλα σου είναι κόκκινα. Καλά τι, έτρεχες;!'',ρωτάει περίεργος.

''Αμάν ρε Νάιαλ! Ναι έτρεχα, ούτε αυτό επιτρέπεται δηλαδή;'', του φωνάζω με πιο ψιλό τόνο.

''Καλά εντάξει.Κατηγόρησε μας που νοιαζόμαστε κιόλας..'',λέει μουτρωμένος και γυρνά στην τηλεόραση.Το κοιτάω για λίγο και μετά κουλουριάζομαι δίπλα του. ''Συγγνώμη'', ψελλίζω και του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.

''Δεν πειράζει'',λέει και τα χείλη του ακουμπούν τα μαλλιά μου. Το αριστερό του χέρι είναι τυλιγμένο γύρω από τους ώμους μου και γέρνω το κεφάλι μου στο στέρνο του. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν υπήρχε ο Νάιαλ στην ζωή μου. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο αδερφό, καλύτερη παρέα. Τον αγαπώ πολύ,γι' αυτό και φοβάμαι μην τον χάσω. Τον αγαπάω υπερβολικά πολύ, είναι ότι μου έχει μείνει. Την όλη γαλήνη που επικράτησε για λίγη ώρα έρχεται να την χαλάσει ο ήχος της πόρτας που κλείνει δυνατά. Στο οπτικό μου πεδίο από τα αριστερά εισέρχεται η εικόνα ενός ψηλού μελαχρινού άντρα με τσαλακωμένο κοστούμι κι έναν χαρτοφύλακα στο δεξί χέρι. Ο πατέρας μου.

Hello world!

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκοπό να συνεχίσω αυτή την ιστορία. Και επειδή έχω πάψει να είμαι ενεργή directioner (ντροπή μου...) αλλά και επειδή είχα άλλες ιστορίες και το θέμα δεν με ενδιέφερε τόσο. Σκέφτομαι όμως να κάνω μια προσπάθεια και αν σας αρέσει η συνέχεια, γιατί όχι;  Αυτό είναι λοιπόν ένα μικρό δείγμα, αν και δεν θυμάμαι καν τι είχα στο μυαλό μου σαν συνέχεια όταν τα έγραφα όλα αυτά. Μάλλον στην πορεία θα το βρω, τι λέτε; ;)

Vote and comment !

See yaa <3