Pretend it's okay #ACC

Part 2

Όταν είχα ξεκινήσει το λύκειο εδώ στο Bradford κάθε φορά που γινόταν ένα παρόμοιο περιστατικό μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα. Η κατάσταση στο σπίτι ήταν πολύ χειρότερη από ότι τώρα και τα χτυπήματα στο σχολείο ήταν απανωτά. Το κάθε ένα έκανε μια μικρή ρωγμή στην καρδιά μου. Δεν ήξερα γιατί κανείς δεν με αποδεχόταν, ποιο ήταν το πρόβλημα όλων. Δεν τραβούσα τα βλέμματα πάνω μου, όχι μόνο επειδή δεν είχα κάτι ξεχωριστό αλλά επειδή δεν ήθελα κιόλας. Κάποιες φορές έπνιγα τα δάκρυα μου και τους λυγμούς μου και κάποιες άλλες τα άφηνα ελεύθερα. Ποτέ μπροστά σε άλλους. Με θυμάμαι να τρέχω στην τουαλέτα και να κλείνομαι πίσω από μια πόρτα μέχρι να φύγουν όλοι. Αφουγκραζόμουν για να ακούσω αν κάποιος ήταν στον χώρο και όταν δεν άκουγα τίποτα , έβγαινα. Το μόνο που έκανα ήταν να παίρνω χαρτί και να σκουπίζω απαλά τα μάτια μου. Κοιταζόμουν στον καθρέφτη και αναρωτιόμουν πόσα κακά πράγματα πρέπει να είχα κάνει για να τα περνώ όλα αυτά.

Σηκώνομαι παίρνοντας τα βιβλία μου από κάτω και αρχίζω να προχωρώ στην τάξη. Δεν θέλω να ακούω τα σχόλια των άλλων, απλά γιατί ξέρω ότι είναι αρνητικά ή εχθρικά. Λες και τους έχω κάνει κάτι. Την τελευταία φορά που κοίταξα ήμουν το αθώο περιστεράκι σε ένα δωμάτιο γεμάτο καρακάξες. Μεγάλα κατάμαυρα πουλιά με κοφτερό ράμφος έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Ακούω το κουδούνι να χτυπά όταν αφήνω την τσάντα μου δίπλα από το θρανίο μου. Όταν έφτασα για πρώτη φορά σε μια τάξη έκανα το λάθος να κάτσω σε ένα από τα πίσω θρανία μη θέλοντας να γίνω στόχος. Μεγάλο λάθος. Τα παιδιά που κάθονταν πίσω δεν είχαν και την καλύτερη φήμη και εγώ να κάθομαι κοντά τους τούς έδινε την ευκαιρία να με παρατηρούν. Την επόμενη μέρα η θέση μου ήταν αρκετά πιο μπροστά. Και αυτό μεγάλο λάθος. Τα σχόλια περί σπασίκλα και ξενέρωτης δεν άργησαν. Στην αρχή δεν με πείραζαν, πίστευα ότι κάποια στιγμή θα σταματούσαν. Αλλά όχι. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη δυσκολία στα μαθήματα και σαν φυσιολογικός άνθρωπος δεν μου άρεσαν όλα. Αλλά προσπαθούσα. Ίσως αυτό ήταν το πρόβλημα των υπολοίπων. Το ότι προσπαθούσα ενώ εκείνοι όχι.

''Δεν πιστεύω να σου άφησε καρούμπαλο Skyler!'', ακούω από πίσω μου και συγκρατιέμαι να μην γυρίσω. Η αλήθεια είναι ότι σε πολλά πειράγματα γυρνούσα και απαντούσα. Ένας ακόμη λόγος που ίσως το συνέχιζαν. Αλλά αν απλά καθόμουν και τα υπέμενα, θα έπεφτα σε κατάθλιψη. Έχεις πέσει ήδη σε κατάθλιψη, χαρακώνεις τους καρπούς σου!, φωνάζει το υποσυνείδητο μου. Ίσως λίγο. Αφού η τάξη γεμίζει, ο καθηγητής μπαίνει και αφήνει τον χαρτοφύλακα του στην έδρα. Το πρώτο μάθημα για σήμερα είναι ιστορία. Αν και πολλοί μπερδεύονται με τις χρονολογίες, εγώ δεν έχω κάποιο πρόβλημα. Μου αρέσουν τα βιβλία του 19ου και 20ου αιώνα. Οπότε ανάλογα με την χρονολογία που εκδόθηκε το βιβλίο ή και τις αναμνήσεις του πρωταγωνιστή για την κάθε εποχή απλά συνδέω τις χρονολογίες.