"Doktorlar insanları iyileştirir değil mi?"
"Tabii ki de."
"O zaman neden bedenimde bu kadar yara var...
Neden bu yarayı açan doktorlar tedavi etmiyorlar?"
𓆩𓆪
Küçük yaşta terk edilen Loyana yaşamak için tek bir yeri kalmıştı sokaklar...
Belki kor...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
𓆩𓆪
"Öncellikle bir kaç soru sormam gerekmektedir tabii ki karşılıklı olarak sizde bana sorabilirsiniz."
"Kimsiniz?" dedim en çok merak ettiğim soruyu sorarak. Gülümsedi ama sahte bir şekilde; "Görevimiz gereğince söyleyemem ama asistanız. Burda ki doktorların asistanı." Doktorlar mı? Bu güvende olduğum anlamına mı gelirdi.
"Peki benimle ne yapıcaksınız?"
"Sizin gibi bir çok çocuk var amacımız sizde ki olan bı farklılığın nedenini öğrenmek."
"Ailemi tanıyor musunuz?" Odada sesim gitgide yankılanarak büyüdü acı bir kez daha hatırlattı kendini. Tek kaşı havalandı ve yüzü sıkılmış bir hâl aldı. "Maalesef ki..." derin bir iç çektim.
"Şimdi ben size soracağım izninizle." Başımla onayladım.
"Tamam." Elinde ki dosyaları tekrardan kurcaladı odada ki atmosfer beni git gide boğsada tekrardan derin bir nefes almaya çalıştım. "Öncellikle adınız?"
"Loyana." diye fısıldadım. Bu adı bile bir annenin kızana bağırırken işitmiştim nedense kadar etkilemişti ki beni kendime koymuştum bu adı kendi kendime adımı bulmuştum.
"Soyadınız nedir?"
"Bilmiyorum..."
"Peki doğum gününüz?"
Başımı iki yana salladım. "Bilmiyorum."
"Gücünüzü ne zaman fark ettiniz? "
"Hatırlamıyorum ama aklını okumak istediğim insana odaklanınca etrafımda ki tüm sesler kesiliyor ve o insanın düşünceleri yankılanıyor beynimde." Kağıda bir şeyler yazdı.
"Anlıyorum." gözleri tekrardan benimle kesişti. "Gücünüzü ne kadar sürede kullanabiliyorsunuz ve herhangi bir yan etkisi var mı?"
"Sadece 7 saniye. Evet başım delice ağrıyor." Elindeki kağıda son birşeyler yazarak sandalyeyi geriye doğru çekti. "Teşekkürler bayan Loyana." Diğer görevlilere odanın kapısını açmasını işaret etti.
