Anılarla umu’lar arasındaki ip,
Kimiler birini, kimiler öbürünü özleyip,
Asılı bir yaşam gerildi kaldı.
Doğum yeri anılardı yaşamın,
Öbürüydü başladığı yerde akşamın,
Yaşam boyu can-içre serildi kaldı.
Bir ülkeydi, bir insandı, bir andı
Oradayken burada, bur’dayken or’da yandı
Yaşam-altı düşlerde gezildi kaldı.
Bir kadındıysa gençliği güzelliği çürüdü
Bir erkektiyse koş düşündü felç yürüdü
Ve “ahmak ayaklar” altında ezildi kaldı.
Çerçevesi yoktu yapılan resmin
İçinde dolaşan karda ayak izlerinin
Yaşam diye bir tablo çizildi kaldı.
Anılarda bir tipi, umudlarda bir sis
İkisi de bizsiz, ikisi de isimsiz
Şarkıları bitmeden kurşuna dizildi kaldı.
Anı:
“...Benim güzel çocukluğumu
Ahmak bir ayak ezdi...”
Asaf Hâlet Çelebi
