Kolay vazgeçilebilir biri olmak zor. Asla güvenilmez, her zaman ikinci planda olursun. Asla gerçekten seni seven biri olmaz.
Son zilin çalmasıyla kendimi dışarı attım. Orada yine beni bekliyordu. Yanına gittim. Sigara ister mi diye sordum. İstedi. Günümün nasıl olduğunu sordu aslında merak etmediğini belli eden bir ses tonuyla. Bugün deli doktoruma gideceğimi söyledim. He? diye cevapladı. Beni siklemediği çok belliydi. Her zamanki gibi.
Doktorun odasındaydım. Benim dertlerimi dinleyen tek kişinin bu iş için para aldığı gerçeğiyle uğraştım biraz. Nasıl olduğumu sordu. Kötü dedim, bu soruyu sadece ona karşı dürüstlükle cevaplardım. Nedenini sordu. Bilmem, benim kötü olmam için bir sebep yok.
Evde sigara içemediğim için evin altındaki parktaydım. Yalnızlığımın aslında kötü bir şey olmadığına kendimi ikna etmeye çalışıyordum. Sahte dostluklardan iyidir. Belki de balık olmalıyım diye düşündüm, onların hisleri yok. Günün birinde yenene kadar güzel bir hayat yaşarsın. Evet, nasıl öldüğünün bir anlamı yok. Önemli olan nasıl yaşadığın. Sigaradan sıkıldım, eve gittim.
İlk ders başlayalı yirmi beş dakika olmuştu ve ben tuvalette sigara içiyordum. Sigaram bitti, derse girdim. Yine aynı sıkıcı döngü diye düşündüm. Yine ve yeniden.
Okulun en kötü yanı bir sürü birlikte olmak istemediğin tiple bir arada yedi saat geçirmek zorunda olmandır. Bazı insanları kendinden aşağı görmek etik dışı olmamalı. Mesela drill dinleyen tipleri.
Son dersti ve Hira'yı özlemiştim. Bir NBC filmindeymiş gibi yirmi dakika boyunca camdan dışarıyı izledikten sonra sonunda geldi.
Zil çaldı, dışarı çıktım. Yanına gidip sarıldım. O bana sarılmadı. Soğuktu. Hal hatır sordum, konuşmak istemediğini söyledi. Yol boyu konuşmadık.
Eve gittiğimde her yerden engellemişti. ''Instagram Kullanıcısı''. Görmekten en nefret ettiğim şey. Ortak arkadaşımızdan ulaşmaya çalıştım ama sadece bitti diyordu. Demek ki bitmişti. Zaten beni hiç sevmedi diye düşündüm.
