Honger in stilte

Life Sucks

Dus het kwam niet door de ADHD-pilletjes. Ik ben nu gewoon een beetje depressief en toen misschien ook toen ik de pilletjes nam. En aangezien alles neutraal is en ik geen sterke gevoelens heb bij dingen, heb ik het gevoel dat ik geen comfort mag, of bij mama slapen of me goed mag voelen. Heel erg dood van binnen, no emotions. Midden in de les, en mensen moeten, persé, twee stomme wraps naar binnen werken.... O, my God! By the way, ik ben echt gigantisch veranderd, vooral in mijn gezicht. Mijn gezicht is nu veel hoekiger. Ik ben veel dunner en heb minder vet (overal). Ik herken mezelf niet meer in de spiegel. Ik speel nu piano en viool op school en werk aan een Nederlandse speechwedstrijd, en hier komt mijn eerste probleem. De docent neemt Nederlandse snoepjes mee. Ik hoop dat ik beleefd nee kan zeggen. I'm doomed....

Ik kon beleefd nee zeggen. Vandaag had ik een interessant gesprek met Dakota:

D: I have some candy you might like

Me (done with it and moody): You know wy always say no when people offer me food?

D: no...

Me: I have an eating disorder

D: me too

Me (interested): Oh, what do you have?

D: fast metabolism, all my food just dissolves

Me: : That's not an eating disorder

D: Yes, I do

Me: No, that's not an eating disorder. You have something physical. An eating disorder is a mental illness. If you have anorexia you are scared of food. That's why I don't eat apples.

D: yeah, but it's a candied apple.

Me: No, I am scared of certain foods, such as sugar, and basically everything...

D: I don't like tomatoes. I always remove them.

Yep, je hoort het goed. Ze weet duidelijk niet wat een eetstoornis is. Ze leren hier ook alleen maar over overgewicht en dat energy drinks en fastfood slecht zijn. Binnenkort is er een schoolfeest voor meiden en jongens van Girls and Boys High. Het thema is neon, dus ik ga met mijn enige jurk-achtige-kledingstuk en gele neon-schoenen en ik heb wel 30 minuten staan wachten voor mijn kaartje. Ik heb nummer 111 van de 150, dus daar kwam ik mooi mee weg.

En nu de depressieve zinnen die ik schreef tijdens een golf met veel emotie:

I'm trapped in a cage of my own creation. Every single bar is a rule or thing I can't live without. Every single bar, broken, is closer to scary freedom. It feels safer in my cage, but at the same time very claustrophobic.

Don't be so scared, it's just food. But it's the change that goes along with it.

Look in the mirror. Feel good or bad?

Good? Bad, you are not allowed to like your body when it is so thin.

Bad? Too bad, nothing you can do about it. You are wasting away.

More fat here and less fat there. The perfect body doesn't exist.

I can, but if I don't want to, am I then still human?

Tijdens een panic attack over bolognaise saus was ik op een wandeling en er was een mevrouw (een omaatje) en een meneer die me vroegen of het wel goed met me ging. Nou ja, de meneer had duidelijk iets van "het gaat echt niet goed met je", ook al zei ik dat het goed ging. Ik was blij dat hij alweer snel verder liep. Maar de mevrouw zei echt precies wat ik nodig had. Ze zei dat ik erdoorheen ga komen en dat "life sometimes just sucks". Dat was echt heel aardig, dus eergisteren deed ik een briefje door haar brievenbus om haar te bedanken en ik had er een kleine tekening van een bloemetje bij gemaakt. Toen ik vandaag weer langs liep stond er met stoepkrijt een bloemetje op de brievenbus getekend. Echt zo leuk!