Misal, çok mu uzaktadır visal bizim için, dildade?
Yoksa sonsuzluğa mı kapanmıştır bu kelime bizim için? Susmamalısın.
Susuyor musun? Sana su veririm, beni unutma. Çiçek de değilsin ki, toprağına fazladan su veremem. Ölürsen sana bakamam, boynumu eğ...
Bölüm şarkıları: Taylor Swift, Love Story. Magnum Opus, Dark Obsessions Mavi Gri, Ölümle Yaşam Arasında.
___
Kıyametler. İnsanın zihninde yaşanıyorsa, sağır olur. Ama kıyametler. İnsana hiç duymadığı zihninin sessizliğinde aniden şimşek gibi patlıyorsa, bu sonun olur. ___
🦢
Sil, tozlarını üfle. Yak, küllerini üfle.
Sonra dön bi' bak üflediklerine. Bir uçurtma yap kendine o toz bulutlarından, sağlamlığı önemli değil. Her türlü düşeceksin zaten.
Kazanmak bu mu? Olmamalı. Elsiz kaldım, kalem tutamadım. Dilsiz kaldım, şiir okuyamadım. Düşüncesiz kaldım, mürekkep akıtamadım. Sahi, kazanmak bu mu? Hayır, ben kaybetmiştim. Sadece biraz dinlenmeye ihtiyacım vardı. Belki biraz ebedi kaybedişe muhtaçtım.
Zihnim tarafından terk edilmiştim.
Kafamı eğdim, aşağıya baktım. En dipteyken daha da diplere baktım. Yüksek kayalıklar, derin olduğu her halinden belli olan denize baktım. Baktım ama görebildiğim tek şey kendimdi. Kimi kandırıyordum ki? Ben en dipteydim. Dibin ta kendisiydim.
Karanlık gecede yavaşça sonuma doğru yürümeye başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Saç tellerim uçuşmaya başladı. Beni durdurmaya çalışıyor gibiydiler. Hayır, kimi kandırıyordum ki? Gözlerimin önüne gelip görüş açımı engelliyorlardı. Belki de yüksekliği görürsem vazgeçeceğimden korkup geri adım atmamı engellemekti amaçları. Onlar da beni terk etmişti.
Bir adım daha attım. Yükselen dalgaların, yüksek kayalıklara çarpış sesleri kulaklarıma dolunca gözlerimi kapatma ihtiyacı duydum. Hayır, artık yükseklikten korkmuyordum. Soğuktan buz tutmuş ellerimi açık renk saçlarıma götürdüm. Elime dolanan, uzun bir avuç tutamdan fazlası değildi. Kokusu da yoktu. Eskisi gibi çiçek kokmuyordu artık saçlarım. Meğer çiçek gibi kokan benim saçlarım değilmiş, annemin saçlarımı okşayan güzel elleriymiş. Ben kendimi kandırmışım.
Onu da uçurum kenarları almıştı benden. Şimdi de ben, uçurum kenarlarından intikam alıyordum. İntikam alıyordum ama yine ona kaybediyordum. İntikam aldığımı sanıyordum ama birazdan bedenimi uçurum kenarlarına teslim eden de yine ben olacaktım. Cebimden bir makas çıkardım ve düşünmeden saçlarımı kesmeye başladım. Kokusu olmayan bir tutam saçı kafamda taşımak istemiyordum. Zaten seveni de yoktu, okşayıp kıyamayanı da yoktu. Zaten annem de yoktu artık. Saçlarımın ne önemi vardı?
