Bazen hayat çok acı olabiliyordu, bu yüzden bazı şeyler genelde geride kalırdı.
Leş gibi olan samimiyetsizlik akan resmi daire kokusu her tarafımı sararken sessizce sandalyemde oturuyordum. Sıramı bekliyordum, benden kaçmasına rağmen ben onu beklemeye devam ediyordum.
Bu okulu çok seviyordum eskiden çünkü bir çok anının kokusu burnuma gelir ve insanlar bana samimiyetle gülümserdi.
Şimdi ise polisin onu ve beni kelepçeleyip götürmesini bekliyordum, onun suçunu üzerime alacak ardından bu olayı sonsuza kadar bitirip kötü karakter olacaktım.
"Saçmaladın iyice." Tok sesle kafamı kaldırdım ve ona baktım, kapıda gayet ruhsal olarak dağınık bir şekilde bana bakıyordu.
"Ne saçmalaması?" Umursamazca ona baktım yerimden kıpırdamadan.
Onun bile dedikleri gram umurumda değildi, sadece aklımda olan tek şey karşımdaki bu sinirli adamdı.
"Deniz." kolumu tutup beni ayağa kaldırdı, hunharca sarsarken ağlamaya başlamıştı. Kafasını göğsüme yaslarken diz üstüne çökmesi ile bende onunla beraber çökmüştüm.
"Hayatım bitti," yüzüme bakıverdi, gözünden bir yaş daha akarken kelimelerini unutmak üzereymiş gibi gözüküyordu.
"Hayalini kurduğum hayallerim bitti."
"Sen öğretmensin." Dedim ona, suratım acımasız derecede asıktı.
Kendince benim duygusuz olduğumu düşünüyordu muhtemelen. "Mutlaka halledersin."
Gözyaşlarını silip hızlıca ayağa kalktı, tavırları fevrileştiği kadar ukalaşıyordu. Kafasını bana çevirdi, gözlerinde o kadar çok şey görüyordum ki bazen ruhumun içine çekildiğini hissettiğim bile oluyordu.
"Bahsettiğim şey buydu, farkındasın umarım?"
Belkide hissettiklerim bundan kaynaklıydı, hayatımızı iki paralık eden o his.
