Destiny

Chapter 8

Βαλέρια

Η Μόσχα εμφανίζεται μέσα από τα σύννεφα χιονισμένη

Η Αναστασία κοιτάζει σχεδόν μαγεμένη το τοπίο από κάτω μας και χαίρομαι που ξεχνιέται έστω και για λίγο

Το αεροπλάνο προσγειώνεται κι ένας από αυτούς μας κάνει νόημα να σηκωθούμε

Βγαίνουμε στον κύριο χώρο του αεροπλάνου κι ο Ιβάνοβ κοιτάζει την Αναστασία έντονα

"Περίμενε" λέει και την σταματάει

Εκείνη μαζεύεται και σφίγγει το χέρι μου

Τον ακούω να λέει κάτι στα ρωσικά, αλλά δεν καταλαβαίνω

Με δυσκολεύουν τόσο που δεν μπορώ ούτε μια λέξη να καταλάβω σε μια πρόταση

Η πόρτα του αεροπλάνου ανοίγει κι ο Σμιρνόβ μπαίνει μέσα κρατώντας δυο μεγάλα μπουφάν

Μας τα δίνει και τον κοιτάζω περίεργα

"Φορέστε τα, κάνει παγωνιά έξω" εξηγεί ο Ιβάνοβ και αμέσως βοηθάω την Αναστασία να ντυθεί. Το τελευταίο που θέλω είναι να αρρωστήσει

Μπαίνουμε στα αυτοκίνητα και μας χωρίζουν ξανά. Δεν μπαίνω στον κόπο να φέρω αντίρρηση, δεν έχει νόημα

Σύντομα μπαίνουμε στο κέντρο της Μόσχας. Ακόμα και αν το μυαλό μου τρέχει σε ότι έχει συμβεί και ψάχνει συνεχώς τρόπους να ξεμπλέξουμε από όλο αυτό, δεν μπορώ να μην θαυμάσω το τοπίο που απλώνεται μπροστά μου

Τα πελώρια κτήρια με τους δεκάδες ορόφους, αναμεμιγμένα με κάποια παραδοσιακά, με θόλους και την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική, είναι κάτι που θα μπορούσα να κοιτάζω για ώρες

Οι άνθρωποι που κυκλοφορούσαν στους δρόμους  σχεδόν δεν φαίνονται, ντυμένοι με γούνες και χοντρά παλτό. Έχουν πιο ανοιχτόχρωμα χαρακτηριστικά από τους Έλληνες και η διαφορά στο ύψος σίγουρα φαίνεται

Τα κτήρια όλο και λιγοστεύουν και καταλαβαίνω πλέον ότι πλησιάζουμε στα προάστια

Μεγάλες βίλες με αρκετή απόσταση η μια από την άλλη και ιδιωτικούς δρόμους ειναι αυτό που βλέπω για αρκετά χιλιόμετρα

Σίγουρα δεν περίμενα η Κριστόφ Ιβάνοβ να μένει μέσα στο κέντρο, αλλά έχουμε απομακρυνθεί πολύ

Για μια στιγμή αισθανομαι τον φόβο να με κατακλύζει

Κι αν τελικά μας σκοτώσει; Αν σκοτώσει εμένα και κάνει κακό στην Αναστασία;

Αλλά γιατί να μπει σε τέτοιο κόπο; Θα μπορούσε να το κάνει από την αρχή .Όλη η Ρωσία του ανήκει, δεν χρειαζόταν να μας φέρει μέχρι τη Μόσχα

Του ρίχνω μια κλεφτή μάτια, βρίσκεται στη διπλανή θέση, με τα γυαλιά ηλίου του να καλύπτουν τα μάτια του και το κινητό του κολλημένο στο χέρι

Δεν έχει πει κουβέντα όλη αυτή την ώρα, αλλά ούτε και κανένας από τους δυο στα μπροστινά καθίσματα

Αισθάνομαι το αυτοκίνητο να σταματάει και μπροστά μου βλέπω μια τεράστια συρόμενη πύλη, δεν μπορείς να δεις τι κρύβει στο εσωτερικό της

Υπάρχει ένα κλειστό υπόστεγο έξω από αυτήν στο οποίο βρίσκονται δυο άντρες, ξεκάθαρα οπλισμένοι

Ο οδηγός κατεβάζει το φιμέ τζαμι που μαύρου τζιπ μέχρι τη μέση και αφού ανταλλάξει δυο λόγια που δεν καταλαβαίνω η πύλη αρχίζει σιγά σιγά να ανοίγει

Μπροστά μου εμφανίζεται μια τεράστια αυλή κι όσο το αυτοκίνητο προχωράει στο δρόμο βλέπω και το σπιτι

Είναι μια τεράστια πέτρινη βίλα σε γκρι χρωματισμούς που θυμίζει αφηρημένα την αρχιτεκτονική των περισσότερων σπιτιών στη Ρωσία

Οι φρουροί που υπάρχουν διάσπαρτοι σε ολόκληρη την αυλή, αλλά και οι κάμερες που φαίνονται στο εξωτερικό το κάνουν να μοιάζει με απροσπέλαστο φρούριο

Η συρόμενη πόρτα ακούγεται να κλείνει πίσω μας και ασυναίσθητα γυρνάω το βλέμμα μου εκεί

Όπως το περίμενα δεν μπορεί κανένας να δει τι υπάρχει απέξω

Αισθάνομαι ξαφνικά φυλακισμένη εδώ μέσα, το αίσθημα να τρέξω προς την έξοδο είναι πολύ έντονο, αλλά η λογική μου, ότι δεν θα καταφέρω κάτι, επικρατεί

Το αυτοκίνητο συνεχίζει και κατευθυνόμαστε προς το υπόγειο γκαράζ

Άλλη μια πόρτα που κλείνει πίσω μου, άλλη μια που θα πρέπει να ανοίξω, να παραβιάσω ή να σπάσω για να ελευθερωθώ

Και θα το κάνω

________________________________________________________________________________________

Με συγχωρείται για την αναμονή, αλλά έχω απίστευτα πολύ δουλειά αυτές τις μέρες και η σημερινή δεν προβλέπεται εύκολη

Ένα πολύ μικρό κεφάλαιο, ας πούμε μεταβατικό. Τώρα ξεκινάει η ιστορία

Αυτά

Show some love & τα λέμε στο επόμενο