(Love and War Serisinin 1. Kitabı)
💚TAMAMLANDI💚
Kazuha sen benim herşeyim olmuştun. Kırmızı gözlerin huzurlu bir sonbahar gününü andırıyordu aynı zamanda beni kavuruyordu.
Sevgilim...
Benim seni öldürmem gerekiyordu ama sen çoktan benim tekrar ya...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
─── ⋆⋅☆⋅⋆ ── 🌄🍁☂️🌌 ── ⋆⋅☆⋅⋆ ───
Kazuha'nın Anlatımıyla
Scara'nın diz kapağıma tekme atması ile birlikte benden kaçmıştı. Benden kaçmaşı ile birlikte kapının o tarafa gitti ve Yae'ye döndü. Scara'nın gece moru gözlerinde çok fazla duygu gizliydi. Kırgınlık, öfke, nefret, hâyâl kırıklığı ve üzüntü... Scara'nın gözlerinde bunlar gizliydi.
"Sizden nefret ediyorum! Hayatımı mahvettiğiniz için, yuva sıcaklığını hiç hissettiremediginiz için, bir aile olamadığınız için!"
Scara'nın kaçmadan önce ki son sözleri bunlardı. Onun ne kadar peşinden bağırsamda nafile. Çoktan kaçmıştı.
Arkamda dizlerinin üzerine çökmüş ve ağlamaktan harap olmuş kadına baktım. O kadına karşı bir nefret duymaya başlamıştım bile.
"Üzgünüm Yae Hanım ama bu ay ki magazin dergisinin kapağı olmayı reddediyorum. Şimdi izninizle Scara'nın peşinden gideceğim."
Kadının cevap vermesini beklemeden bende odadan koşarak çıktım. Scara'nın dışarı çıktığından emindim ama hangi yöne gitmişti? Hızlıca binadan çıktım ve sağ, sola bakındım. Ona dair hiçbir iz yoktu. Telefon ile arasam çok büyük bir ihtimalle açmazdı. Onu kendim bulmak zorundaydım. Zaten çok uzaklaşmış olamazdı.
Nereye gittiğimi bilmeden sadece onu bulmak için koştum. Kalbimin beni götürdüğü yere koştum. Ne kadar koşmam gerektiği umrumda değildi, sadece onu bulmak istiyordum.
Şu an binanın arkasındaki ormanlık alandaydım. İlerisi deniz kıyısıydı. Scara'nın orda olduğunu hissediyordum. Adımlarımı hızlandırdım, ormandan çıkıp deniz kenarına vardım. Nefes nefese kalmıştım ama onu bulmak zorundaydım. Gözlerimi deniz kenarı boyunca gezdirdim. Sonunda onun siluetini görmüştüm. Onu görmem ile birlikte rahatlamıştım. Bir kayalığa oturmuş ve bacaklarını kendine çekmişti. Yüzünüde dizlerine yaslamış, kendine sarılıyordu.
Yavaş adımlar ile ona yaklaştım. Hıçkırık seslerini duymasamda arada bir sarsılan bedeninden hıçkırarak ağladığını anlayabiliyordum. Onu böyle görmek içimde asla tarif edemeyeceğim bir acının oluşmasına sebep oldu. Onu ilk defa böyle görüyordum.
Oturduğu kayalığın yanına geçtim ve yavaşça onun yanına oturdum. Oturmam ile birlikte başını kaldırdı ve ıslanmış gece moru gözleriyle bana baktı. Yıkılmış, parçalanmıştı.
"Neden burdasın?"
Kaşları çatıldı ama gözlerinden hâlâ yaşlar gelmeye devam ediyordu.
