SADECE BENİMLE OL-SADECE OL SERİSİ BİRİNCİ KİTABI

BÖLÜM 2

Medya ece
†††††††

Herkes oyunu bitirmemden memnun gibiydi.Herkes hızla odayı boşalttı.Direk odamın yolunu aldım,Emir ile konuşmalıydım ama nasıl?Buldum odasına gidecektim.Biraz önce benim odamın yanındaki odaya girerken görmüştüm onun odası olmalıydı.Herkes uyumuş olmalıydı,çünkü tüm ışıklar kapalıydı.Sessiz adımlarla kapının önüne geldim kapıyı büyük bir sessizlikle açtıktan sonra içeriye attım kendimi.Oda karanlıktı ama yatağın üzerindeki şişkinlikten birinin yattığını anlayabiliyordum.

"Emir",diye fısıldadım.Cevap gelmedi.Cevap vermesini beklerken kapı açıldı.Hey burada neler oluyor?Gelen Emir ise bu kim?Karanlık olsa bile onun o attığı bakışı görebilmiştim size o bakışı anlatamam.

"Ne işin var burada?,dedi Emir.

"Konuşmak istiyorum."

"Gerek yok."

"Nasıl gerek yok ya biraz önce kardeşinle öpüştük umurunda değil mi?",dedim sahte küçük bir kahkaha atarak.

"Umurumda değil."

"Yatakta kim var?"

"Sana ne."

Emir'in sana ne demesiyle iyice sinirlenmiştim o sinirle hızla yatağı açtım yataktan bir kız çıktığını saçından anlayabiliyordum.Daha da emin olmak için yatağın başucundaki lambayı açtım.Evet bu bir kızdı hem de hizmetçi olan kızdı.Bir anda gözyaşlarım boşaldı.

"Şimdi de hizmetçilerle mi yatıyorsun?",dedim cevabını beklemeden kendimi bahçeye attım.

Hava soğuktu ama aldırmadım çünkü hava Emir'im kalbinden daha soğuk olamaz.Kendimi çardağa attım.Ben ne yaptım da Emir öyle davranıyor?Burak ile odaya çıkmam yüzünden mi?,diye düşünürken Burak bana çarpık bir gülümseme atıp yanıma oturdu.Hiç bir şey demeden başımı Burak'ın omuzuna koydum.Güzel ve rahat bir uykuya ihtiyacım vardı.

* * *

Sabah olduğunu gözüme giren ışık demetlerinden ve etrafımda konuşan insan seslerinden anlamıştım.Başımı kaldırdığımda hala Burak'ın yanındaydım ve Burak uyanmıştı.Etrafımızdaki aile üyeleri bizi izliyordu aralarında Emir'de vardı.Fırsat kollamadan Burak'ın üstüne saldırmaya yeltendi ama babası onun yanına gidip kulağına bir şey fısıldayınca eski yerini yeniden aldı.

"Ne kadar da yakışıyorlar",dedi annesi Elçin teyze.Ama dediğine pişman oldu onu demesiyle Emir'in Elçin teyzeye susturucu bakışlar atması bir oldu.

"Hadi çocuklar elinizi yüzünüzü yıkayın."

Odama gittiğim gibi valizimi toplamaya başladım.Burada kalamazdım artık.Kapının tıklanma sesini duydum.

"Kim var."

"Elif hanım sizi yemeğe bekliyorlar."

"Tamam geliyorum."

Valizimi alıp düşmemek için yavaş ve dikkatli adımlarla aşağıya indim.Herkes yemek masasında bana bakıyordu.

"Görüşürüz.",der demez Emir yanıma yaklaştı.

"Nereye?"

"Sana ne?"

"Elif düzgün konuş",dedi kolumu sıkarak.

"Bırak kolumu canımı acıtıyorsun",deyince yavaşça kolumu bıraktı.

"Elif abla gitme",diyerek boynuma atladı Ece.

Burak yanıma yaklaşarak:

"Neden gidiyorsun?",dedi.

"Burada kalıp daha fazla acı çekemem.Sadece gitmek istiyorum."