ADRIANNA MALABO POV
"Mama, aalis na po ako!"
Sunod-sunod na mga yapak ang aking narinig bago makita ang nagmamadaling kong ina, papalabas galing sa aming kusina na bitbit ang isang paper bag.
"Alam kong hindi ka na makapagbre-breakfast dito kaya ipinaghanda na lang kita." Marahan niyang iwinawagayway sa aking harapan ang hawak. "May sandwiches at isang bottled water d'yan para kung magutom ka man sa byahe'y may makakain ka."
I smiled at my mother like I was really moved by her actions. Well, I was really am, and she already knows it. Love language lang talaga namin ang asarin ang isa't isa.
"Aww... How thoughtful of you naman, mama. You're the best talaga!"
"Asus!" She beamed. "Alam ko naman na 'yon, hindi mo na kailangan pang sabihin," napangiwi ako dahil sa sinabi niyang 'yon.
May pinagmanahan din talaga ang kahanginan ko, e.
"Oo na po, sige na. Aalis na po ako." I gently kiss her cheeks and she did the same thing to me.
Palabas na ako sa aming pintuan nang muli niya akng tinawag, "Ay! Teka lang, 'nak."
I look at her confused.
"Sigurado ka na ba d'yan, 'nak? Hindi ka na talaga magpapapigil? Sure na 'yan? Aalis ka na talaga?" sunod-sunod niyang tanong sa akin. She even cares my hair.
My forehead knitted, getting more confuse because of her questions. "Ma, na 'to na po, oh! Para kang ano---hindi po ako mag-aabroad, magbabakasyon lang po kami ng mga kaibigan ko," I said as a matter of fact.
"Kaya nga! E, paano kung isama nila ang mga boyfriend nila, paano ka na? Nganga ka na lang doon?"
I really do love my mom, wala na siyang ginawa kung hindi ang alagaan at mahalin kami ni papa, pero may mga panahon talaga na errr... parang gusto ko na lang na kalimutang mama ko siya.
I almost rolled my eyes. "Hindi po nila sinabi na dadalhin nila ang mga boyfriend nila."
"At hindi rin nila sinabi na hindi nila dadalhin, 'di ba?"
My face crumpled. What my mother said hit me, alright.
Well, I admit that she's kinda right. But this trip is for us. And I trust my friends enough that they wouldn't bring their boyfriends to respect me. Yes, respect me!
"Mama!" She laughed hardly. "Bahala ka nga d'yan. See yah na lang." I then again gave her kisses before leaving the house.
It didn't took a lot of time for me to arrived at the bus station. Kaagad kong tinahak ang daan patungo sa bus na byabyahe patungong Batangas.
Ng mahanap ang seat ko ay walang pagdadalawang isip na akong naupo matapos ayusin ang aking mga gamit. I am one seat apart from the window so I bet, the whole ride well be kinda boring for me. Wala pa ang taong naka-upo sa katabing upuan pero may maliit na bag at battled water na naroon, ang sabi nila'y bumaba saglit at may binili.
I open my phone and leave a message to my mother, saying that she and dad must take good care of each other, because when I return, I'll be with someone who's gonna take good care of me, too. That was with a naughty emoji.
I was still busy with my phone then when someone sat on the seat beside me, hindi ko na ito na bigyang pansin pa dahil sa ginagawa.
Hindi rin naman nagtagal nang maramdaman kong papaalis na kami.
Matapos ang confirmation nitong bakasyon namin sa Batangas ay hindi ko na nabigyan pa ng pagkakataon ang sarili na makapag login sa account ko. Hindi ko na sila nasabihan pang huwag magdadala ng kasama at kami-kami lang dapat dahil lakad magbabarkada ito. Kinailangan ko kasing tapusin ang mga nakapending kong gawain para sa buong linggo ng sa ganoon ay hindi ako matambakan pagbalik ko.
