YOK OLUŞ

KURŞUN

Cevaplarım kendimdeydi, gittikçe çirkinleşen bir karakterdim
Dağılmış bir evrende sonsuzluk içinde toparlanmak muazzam deneyimim
Ben kendime alter egom için bir deliyim
Hatalarım kendime, hırsımdan arınmalıyım diye diye
Hırsıma yenik düşmüş, dağılmış hatta yok oluşa yaklaşmış
Sakladıklarım kendimi kandırdıklarım ile dolmuş gerçeklerle başa çıkamıyordum
Kaçtıkça arkamda bıraktığım çöp yığınları birikmiş haberim yoktu
Usul usul geriye gideyim dedim, beceremedim
Belime giden elim bir demire çarpmaya başladı tedirgindim
Yokladım iyice neydi bu diye, ağırdı, taşıyamadı elim
Belimden çıkardım, gözlerim ellerimde, tabanca ile bakışan göz bebeklerim
Nasıl da küçüldü o heyecanla, hiçbir şeyden korkmayan, esip gürleyen, kaçıp da kaçmam diyen alterim
Egomun zayıf kaldığı dakikalar içerisindeyim
Sağlıklı düşüncelerim terk etti bedenimi
Korku ve kaçış isteyen bir benim bir de kendim
Şakaklarıma dayadım namluyu, kurtulurum diye biraz daha yukarıya çektim
Namlunun ucu tam da kafama dayanmış, içinden çıkacak kurşunu kusmak istiyordu
Müsaade edip etmemek arasında kaldım
Düşündüm, düşündüm ve bir daha düşündüm
Beynimin içinde bir mermi ve sonra çıkan ses
Kulak zarım patlamış, gözlerim ağır ağır kararıyor
Yerde yatan bedenim bana gülümsüyor bir de ne göreyim
Aynadaki kazanmış gibi bana gururla bakıyor
Hepimiz ya kaybettik ya da kazandık ama ilk defa bir olduk
Merminin yolu beynimi bulunca sandığım şey olmadı
Kurtulamadım
Kurtulamadım
Kurtulamadım
Ben sadece kaçtım
Hep yaptığım gibi
Duvara çarptım