Biraz olsun sakinleşmiştim ama hâlâ çok korkuyordum. Tekrar bana zarar verebilir diye ödüm kopuyor.
"Melina..." Başımı camdan kaldırıp hala adını bilmediğim adama baktım.
"İyi misin güzelim?" Başımı olumlu anlamda salladım.
"Hadi inelim geldik." Kapıyı açıp dışarı çıktım. Temiz havayı içime çektim. Birlikte içeri girdik ve asansöre bindik.
"Adın ne?" Diye sordum.
"Yaman abinin sağ kolu gibiyim." Anladığımı belirtircesine başımı salladım. Asansör 24. Katta durdu ve hemen indik. Şu an tanıdık birine çok ihtiyacım vardı. Yaman önde ben arkada yürüyorduk. Bir kapımın önüne gelip kapıya vurdu. İçeriden Baranın sesi duyulunca gözlerim tekrar doldu. Kapıyı açtı ve benim içeri girmemi bekledi. Baran dosyalara gömülmüş bizi görmüyordu. Sonra kafasını kaldırdı ve ilk önce beni gördü. Ayağa kalktığında koşarak ona sarıldım ve ağlamaya başladım.
"Bitanem..." Kolları ile beni sardı şu an ağlamamın nedeni güvende olmamdı. Benden ayrılıp yüzümü ellerinin arasına aldı ve gözyaşlarımı sildi.
"Güzel kızım neden ağlıyorsun?" Birlikte odada bulunan koltukların oraya geçip oturduk. Ben göğsünde öylece ağlarken Yaman herşeyi anlattı. Baran her anlattığı olayda sinirden vücudu geriliyordu. Derin bir nefes alıp beni daha çok sardı ve saçlarımı okşamaya başladı.
"Geçti bitanem ben yanındayım korkma." Sımsıkı sarıldım ve başımı göğsüne daha çok bastırdım. Başımın üzerine ufak bir öpücük kondurdu. Öylece ne kadar durduk bilmiyorum ama daha iyiydim sadece boğazım biraz acıyordu. Başımı kaldırıp sehpanın üzerindeki suya uzandım. Bir iki yudum alıp yerine koydum.
"Daha iyi misin bitanem?" Başımı olumlu anlamda salladım. Bakışları boynuma kaydı ve gözlerinin rengi koyulaştı. Boynum nasıldı bilmiyordum ama sanırım Baranın sinirlenmesine yetecek kadar kötüydü. Gözlerini kapatıp açtı ve ayağa kalktı.
"Eğer bana o şerefsizi bugün bulup getirmezsen ben onu bulduğum ilk an da öldüreceğim." Yutkunarak Yamana baktım Baran şu an çok korkutucuydu.
"Tamam kardeşim sen merak etme o iş bende." Diyip odadan çıktı Baran da tekrar yanıma gelip oturdu.
"Ona ne yapacaksın?" Bakışlarını bana çevirdi ve şefkatle gülümsedi.
"Sen şimdi bunları düşünme bitanem. Seni eve bırakmamı ister misin?" Başımı olumlu anlamda salladım. Elimi tutup beni kaldırdı ve odadan çıkardı. Asansöre bindiğimizde bile hala elimi tutuyordu.
"Yalçın bey şirkette değil mi?"
"Yok o iş görüşmesine gitti."
"Anladım." Asansörden inip Baranın arabasının yanına geldik. Kapımı açtı ve geçmem için çekildi. Bindiğimde kapımı kapatıp şoför koltuğuna oturdu.
Eve geldiğimizde boynumu görecekleri için biraz utanıyordum. Kapıya geldiğimizde Baranın elini tuttum.
"Boynumu gördüklerinde bir şey derler mi?"
"Merak etme bitanem bir şey demezler." Zile basıp bekledi Zehra abla kapıyı açtığında içeri girdik. Salona geçtiğimizde Eren hariç hepsi buradaydı.
"Annem..." Didem hanım ayağa kalkıp boynuma bakarak yanıma geldi.
"Annem boynuna ne oldu senin?"
"Anne biz onu senle sonra konuşuruz Melina biraz yorgun odasına çıksın o." Didem hanım yüzümü ellerinin arasına aldı.
"Kuzum biri bir şey mi yaptı?" Gözlerim dolmaya başladı.
