Jeon Jungkook, çalıştığı restoranın sahibinin küçük oğlu, ona anne demesiyle hayatında beklenmedik şeyler yaşanmaya başlar.
Jeon Jungkook'un sırtındaki yükler artık daha fazla artmış ve taşınamayacak hâle gelmeye başlamıştır. Jungkook kendi yükünün...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öfke, öfke kanına karıştığı zaman onu temizlemek çok zordu. Kanından arındırmak için iyi bir ânı yakalaman gerekti, özellikle o öfkeyi kanına karışmasını sağlayan kişi bunu telafi edebilirse kanın tamamen temizlenmiş olurdu. Fakat eğer bunun bir telafisi yoksa o öfke dinmiş gibi dursa da, kanına karışmasına sebebiyet veren kişiyi gördüğü ân, ateşe atılmış kömürün nasıl ateşi tekrar harladığı gibi senin öfkenide harlardı. Ve bu çok büyük bir hasar verirdi, hem sana hemde çevrene.
Benimde yaşadığım tamamen buydu. Öfkem dinmiş gibiydi fakat onu gördüğümde tekrar canlanacağını adım gibi emindim. Özellikle de onun gibi kibirli bir adamın özür dilemekten bile aciz olduğunu bilmek daha çok öfkelenmeni sağlardı.
Kaşlarım çatık bisikleti sürerken, pedalı her çevirişimde, sanki sinirimi pedaldan çıkarmak istercesine sertçe ayağımın altında eziyordum. Dişlerimi o kadar kasmıştım ki, beynim artık bunu bırakmam için bana uyarı vermiş ve çeneme keskin bir acı saplamıştı. Yüzümü buruşturarak bisikleti sürmeye devam ettim, Tanrı'dan hem sabır hemde bir daha o adamla yüz yüze gelmemek için dilekte bulunuyordum. En son dediği şeyi duymasam aklımda sadece kendini beğenmiş birisi olarak kalacaktı fakat dediği şeyi duymuş ve aklımda birden fazla kötü kelimelerle kalmıştı.
Kendini beğenmiş, narsist.
Kibirli.
Parasına güvenen, özgüvensiz.
Her şeyi yapabileceğini sanan bir piç.
Hâlâ vardı da, daha fazla onu düşünerek moralimi bozmak istemiyordum. Sonuçta o artık geçmişe yazılmıştı, her ne kadar kısa sürsede. Şimdi de o adamın son dediğine takılıp önüme engel koyamazdım, onun gibileri her yerde vardı. Benim gibileri de vardı. Yaşamak için çabalayan ve yaşamaya çalıştıkça hayatının anlamını öğrenen birçok insan vardı.
Ya da her şeyin para ile bitmeyeceğini öğrenen insanlar vardı.
Kimse farklı değildi. Ne ben, ne o, ne de bir başkası.
Biz sadece yaşamaya çalışan bir insan topluluğuyduk, düşüncelerimizde bizi farklı yapmazdı. Benim gibi düşünen birçok insanın olduğu gibi, o adam gibi düşünen birçok insanda vardı. Bir insanın farklı olduğunu düşünerek ona ilgi göstermek saçmaydı. Çünkü; çevrende ki insanların düşünce yapısı birbiriyle benzerse ve senin düşünce yapın onlara uymuyorsa, kendine benzer birisini ararsın ve onunda düşünce yapısı sana benzer, çevrendekilere uymuyorsa o zaman farklı olduğunu düşünür ve ona ilgi duyarsın. Oysa ki çevrende ki insanlardan çok olduğu gibi, o düşünce yapının uyduğu insandan da çok vardı.
İlgi gösterme olayı da şöyleydi; önce dış görünüşüne ilgi duyarsın ve daha sonra iç görünüşüne ilgi duyarsın. Şahsen ben gerçekten şunu diyen insanlara inanmıyordum.
