"Hatalar muhakkak affedilir, ama ihanetin affı olmaz!"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Soğuk zemin, soğuk bir havada, belki teninin cayır cayır yandığını hissediyordu. İçindeki bitmek bilmeyen aldatılmış hisselerinden bir türlü kurtulamıyordu. Bütün öfkesini çıkardığı ama hâlâ bir yerde bir eksiklik düşündüğü için yaptığı o korkunç şeye devam ediyordu.
Beton zeminde sadece gecenin bir vakti ay ışığın girdiği bu depoda asla kormadan- ki, korkan bir insan asla şuanki şeyi yapmazdı.- tereddüt bile etmeden canice bir bedeni katlediyordu.
Nasıl mı?
"Benim hayatımda ihanete yer yok!" dehşet verici şekilde, paramparça hâle gelmiş ceseti; sanki her şeye yeni başlamış gibi parçalamaya devam ediyordu. Elindeki bıçak, artık kanı tutamıyor, damlalar halinde yerde kan göleti oluşturmuştu. Belki o ona iyi geliyordu.
Güldü.
"Yer... Yok!" bağırarak kahkahalar atmaya başladı.
Bıçağı yere attı. Kana bulanmış elin tersiyle, gözyaşını sildi.
"Acaba şimdi ne yapsak?" Düşünüyor gibi yapmaya başladı. İşaret parmağını, büzdüğü dudağının kenarına getirdi.
Yaşadığı şey, sanki normal bir durumuş gibi davranıyor, acelesi yokmuş gibi rahat hareket ediyordu.
"Buldum." Parmağını havaya kaldırıp gülümsedi.
"Bu güzel bedenini... Ait olduğu yerlere bırakacağız. "
Ellerini birbirine vurdu.
"Nasıl?" dedi, sorar gibi."Bence harika bir plan." Çöktüğü yerden kalkıp, etrafa göz attı. "Vaktimiz bol. Güzel bir paket yapalım." Derin bir nefes alıp verdi ve eserine göz attı.
▪️▪️▪️
Zorlukla poşetlediği ceset parçalarını siyah dağ arabasının bagajına koydu. Başına çektiği hırkanın şapkasını yıkadığı eliyle düzeltti. Karanlık orman yolunda kimseye rastlamadan, - ya da raslaması sıkıntı değildi- varması gereken yerlere gitmek için arabaya bindi.
Açtığı yabancı müziği son ses yükseltip, mırıldandı.
"Sende çok seversin bu şarkıyı.." cesede seslendi... Sanki duyup cevap verebilecekmiş gibi... Bir an durdu. Sanki cevap vermesini bekliyormuş gibi... Sanki cevap vermesi gerekiyormuş gibi... Gözünden bir damla yaş aktı. "Bana cevap vermen gerekiyordu." Elini sertçe direksiyona defalarca vurdu. "Bana cevap vermen gerekiyordu." Yan tarafındaki boş koltuğa baktı." Burada oturup bana bakıp gülümsemen gerekiyordu. " başını iki yana salladı." Neden yaptın?" Yine kendini kontrol edemiyordu. Öfkesi yaşadığı her şeyden daha çoktu. Öfkesi yaptığı şeyden daha ağır geliyordu bedenine...
" Ben bunu hak etmedim. " elinin tersiyle, akan göz yaşını sildi." Hak etmedim." Burnunu çekti."Ama sen!" Aynadan arkaya bakıp bağırdı."Ama sen hak ettin!" Bu söylediğine kendini inandırmaya çalışıyordu. "İhanetin, bedenimde nasıl bir yer ettiğini çok iyi biliyordun."
"İhanetin nedeni olmaz ama cinayetin sebebi olur."
Sustu.
Söyleyip kurtulduğunu düşündüğü şeylerin, şimdi kendine bile söyleyemediği şeylerin hesabını veriyordu içinde..
Acı içinde yansada hicbir şekilde pişman değildi.
Yaptığı ve yapacağı hiçbir şeyden pişmanlık duymuyordu.
Henüz bitmemişti onun için .
Ölmesi gerken birden fazla kişi vardı. Hepsi için kafasında o kadar güzel senaryolar kuruyordu ki, bir an güldü.
Sonra kahkaha attı.
Bir ahmak gibi onunla nasıl oynandığını düşünüyordu. Nasıl önceden anlamadığını... nasıl önceden kendisiyle eğlendiklerini ama onun asla anlamadığını düşününce aptal gibi bir kahkaha daha attı.
Zevkle sıradaki kişilere geçmek istiyordu. Bunun için can atıyordu.
Aklında düşünüp durduğu şeylerle yola devam etti.
Sarsıla sarsıla gittiği yolda yaptığı ya da bu saaten sonra olacakların farkında bile değilmiş gibi neşeliydi.
Öldürdüğü kişi, sanki sanki...
Yarım saat sorna geleceği yere vardığında, arabadan inip bagajı açtı.
Kırmızı torbada olan bedenin bir parçası, ait olması gereken yerdeydi.
Gecenin bir vakti asla korkmadan, kendinden şüphe bile etmeden devam etti.
Geriye kalan iki kırmızı ceset torbasını da olması gereken yere bıraktı.
Son ceset torbasının başında çöküp yazdığı küçük notu üzerine koydu.
Eli son kez değdi belki torbanın ardındaki bedenin parçasına... Son kez dokunup son kez baktı...
Olduğu yerden doğrulup, ardına bile bakmadan gitti.
Eliyle şapkasını düzeltip yoluna devam etti .
Arabasına binip gaza basmadan önce bıraktığı notaki cümleyi tekrar etti.
"Biz de hatalıydık elbet. Kalbimizde başrolü kime verdiysek katil hep o çıktı!"
