Μαύρη Πεταλούδα

14ο

«Παρακαλώ;», λέω καθώς σηκώνω το τηλέφωνο μου και κόβεται κάπως η χαρά μου.

«Γεια σου Άννα! Τι κάνεις;», με ρωτάει η Σταυρούλα με ενθουσιασμό.

Όταν έφυγε με τη μαμά της για να πάνε στη Θεσσαλονίκη, κάναμε δυο βδομαδες να μιλήσουμε κανονικά και να τα βρούμε. Ήταν πολύ δύσκολο και μας πονούσε και τις δυο.

Μέρα με τη μέρα, όμως, και δίνοντας χρόνο η μια στην άλλη, καταφέραμε να καταλάβουμε πως ούτε το να είμαστε μαζί μας κάνει καλό, αλλά ούτε το να φερόμαστε σαν άγνωστες η μια στην άλλη είναι το σωστό.

Ξεκινήσαμε και οι δυο να βλέπουμε ψυχολόγο και κάναμε και κάποιες συνεδρίες μαζί μέσω Ίντερνετ.

Δεν ξέρω ως τι μπορούμε να θεωρηθούμε, γιατί φίλες/κολλητές μετά από τόσο σεξ, δε θα μπορούσα να μας πω. Ούτε σχέση όμως. Δεν ξέρω πως θα μπορούσαμε να είμαστε αν ήταν και εδώ, στην Αθήνα. Σίγουρα την αγαπάω και με αγαπάει πολύ και θελουμε το καλύτερο η μια για την άλλη.

Έχουν περάσει έξι μήνες από τότε που έφυγε και οι ζωές μας έχουν αλλάξει σε σημείο που να έχουμε αλλάξει και οι ίδιες.

Εκείνο το πρωί που αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να ξεκινήσω γυμναστήριο, τελικά ξεκίνησα δυο πολεμικές τέχνες στο dojo: Ζιου Ζίτσου και kick boxing. Έχω μειώσει το κάπνισμα από τότε, προσέχω τη διατροφή μου, δεν έχω τόσες αρνητικές σκέψεις και πιστεύω στον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Φυσικά, έξι μήνες είναι αρχή του ταξιδιού μου για να αλλάξω τις κακές συνήθειες του εαυτού μου και της καθημερινότητάς μου, αλλά σημασία έχει να ξεκινήσεις.

Όσο καιρό είμαστε χώρια με τη Σταυρούλα εκείνη προχώρησε πιο γρήγορα από εμένα. Στην δουλειά που βρήκε γνώρισε ένα αγόρι, τον Θοδωρή και τα πάνε πολύ καλά.

Αν έχω καταλάβει καλά, δεν του έχει πει τι έχει γίνει μεταξύ μας, απλώς γνωρίζει πως είμαστε κολλητές. Δεν γνωρίζει ούτε ότι εκείνη είναι bisexual.

Δεν ξέρω πως νιώθω για αυτό, αλλά σίγουρα πιστεύω πως δεν είναι σωστό να μην ξέρει όλη την αλήθεια για εκείνη και πόσο μάλλον για κάτι που ήταν πολύ σημαντικό για εκείνη.

Η Κατερίνα από την άλλη μεριά, την γνώρισα στο dojo και είναι μια από τις δασκάλες του συλλόγου. Από την αρχή τα πηγαίναμε καλά και πειράζαμε η μια την άλλη, αλλά ποτέ μου δεν είχα φανταστεί ότι της αρέσουν και οι κοπέλες αν όχι μόνο αυτές.

Οι πλάκες, οι μπηχτές, τα περίεργα βλέμματα... όλα βγάζουν το νόημα τους μετά από αυτό το φιλί.

Αν εγώ είμαι 21, εκείνη είναι 24-25. Είναι η πιο μικρή δασκάλα και η πιο γλυκιά. Πέρα από τις προπονήσεις που βρισκόμαστε δεν μιλάμε από κάπου αλλού. Μπορεί να έχουμε ανταλλάξει instagram και να έχουμε απαντήσει σε κάνα δυο story, αλλά όχι κάτι παραπάνω.

Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί, αλλά ελπίζω να μην τελειώσει στο φιλί ως ένα λάθος.

«Είμαι καλά, εσύ Σταυρούλα; Τι κάνεις;», απαντάω στην ερώτηση της με θολωμένο κεφάλι από το τι συνέβη πριν λίγο.

«Μια χαρά. Σου έχω μια έκπληξη!»

«Τι έκπληξη;»

«Δε μπορώ να σου πω, αφού είναι έκπληξη. Πες μου μόνο αν μπορείς να μιλήσουμε στο τηλέφωνο όταν θα φτάνεις σπίτι μετά την προπόνηση σου»

«Εμ, ναι, θα μπορώ. Θες να σε πάρω εγώ;»

«Ναι! Πάρε με λίγο πριν φτάσεις»

«Εντάξει! Τα λέμε μετά», κλείνω το τηλέφωνο και θα με φάει η αγωνία να μάθω τι μου έχει ετοιμάσει.