Essa aşağıda beni bekliyordu koşarak gittim,sarıldım,ağladım onu görünce daha da duygusallaştım. Arabaya binip Essa'yla hep buluştuğumuz kafeye gittik. Tüm olayları anlattım. Essa " James'in bu sorusunu düşünüyor musun ?" dedi tabiki de bu soru için en uygun ve en iyi cevap ailemdi. İleride James ile sorun yaşamıyacağımızın hiçbir garantisi yok ama ailemle öyle değil ne kadar tartışsak, kavga etsekte sonuçta ben onların çocuğuyum onlarda benim annem ve babam biz birbirimizden vazgeçemeyiz. Ama bunu James'e nasıl söyliycem,ondan nasıl vazgeçicem ? Essa "Canım sakına bu konu için canını sıkma bunu gayet normal bir şekilde şimdi ben yanındayken James'i arayıp söyle sakına ağlama,sesine hakim ol ! Bak ben yanındayım konuşurken gayet tercihinden memnun gibi davran,belli etme ama konuştuktan sonra ağlayabilirsin sana güveniyorum bitanem sen güçlü bir kızsın,ayakta durabilecek kadar güçlüsün hadi şimdi arıyıp konuş!"dedi. "Çok teşekkür ederim canım sen olmasan ben yapardım? İyiki varsın" diyip gülümseyerek ellerini tuttum bana çok büyük moral olmuştu. "Bak işte böyle mutlu ol yüzün hep gülsün !" dedi. Kendime gelip aradım bir anda elimde olmadan kendimi kaybettim Essa yanımda kısık bir sesle "Sakin ol Setra sakin ol" diyip moral verdi Essa'nın o sesini duyunca kendimi toparladım. James bu görüşüme karşı çıkmadı ama mutlu gibide gelmiyordu sesi "Pekala Setra sende kendince haklısın sana geri kalan hayatında mutluluklar dilerim karşına iyi biri çıkar inşallah görüşürüz" dedi.
Ona "İnşallah James senin içinde hayırlısı neyse o olsun görüşürüz" diyemedim. Ona o sırada sarılmak bir daha hiç bırakmamak istiyordum ama bu tabiki de olanaksızdı. Essa büyük heyecanla konuşmalarımızı merak ediyordu ama ben hıçkırarak ağlamaktan konuşamadım bile o sırada James ile tüm anılarımız gözümde canlandı. İstemiyordum James'siz bir hayatta yaşamak,bu halimle eve gitmek istemiyordum...
