Kocamı Nasıl Öldürdüm?

1. Bölüm: İfade 7. Gün

Ben Betül Kuzu. Bu benim hikayem. Kocamı ben öldürdüm. Her gün içten içe ölmesi için dua ederek kocamı ben öldürdüm.
Olay şöyle oldu Hakime Hanım ben anlatayım en baştan;

Anasız babasız büyüdüm ben. Küçük yaşta teyzemin kızı alıp büyüttü beni. O evde çok şiddet gördüm. Teyzemin kızı kocasıyla kavga ettikçe beni dövdü. İnsan çocukken, evinde ne yoksa evlendiğinde onu arıyor demek ki.

14-15 yaş da çocuk bir yaş. Öyle ne büyüksündür ne de çocuksundur. O yaşlarda karar verdim ben de bu evden ayrılmaya. Ne olursa olsun gidecektim buradan. Sanki dışarıda daha güvenli bir dünya varmış gibi. Allah var eniştem beni evlatlarından ayırmadı. Onlara ne aldıysa bana da aldı. Teyzemin kızı sürekli bir evi çekip çevirme telaşında, enişte desen ne iş bulsa onun peşinden koşturuyor. Ne iş olsa yapıyor. Ekmeğini taştan çıkarıyor ama düzenli bir işi yoktu. Kolay değil evde kaç nüfus onun eline bakıyordu. Evde ne bir gülümşme, ne bir kıkırdama vardı.
Yani evde a'federsin ama Hakime Hanım evde aşk yoktu. Herkes kendi telaşındaydı.

Zaten daha yeni genç olmuşum. Televizyon dizilerinde poster poster poster aşk yaşıyorlar. Benim de o kafayla, yüreğim avuçlarımın içinde atıyor. Nasıl özeniyorum. Nasıl da tutkulu aşklar, kıskançlıklar, vazgeçememeler, fedakarlıklar. Çocukmuşum daha ama kazınmış aklıma, "ben aşık olup evleneceğim" dedim kendi kendime. Aşkı bulacaktım. Kim kaybetmiş de aşkı ben bulacaktım. Aman neyse Hakime Hanım.

İstedim ki uyurken izleyeyim onu, her gün yüzüne keyifle bakayım, bir soğan bile pişse evde soframı özenerek kurayım.

Ben bunun a'federsin çakır gözlerine kandım Hakime Hanım.

Gözlerine bakarken ruhum kanatlanıp uçacak sandım. Uzun uzun bakmak istedim. Hep yanımda olsun istedim. Beni bu evden teyzemin kızından kurtarsın istedim. Sevdim, aşık oldum. Kabul ediyorum. Buraya kadar benim suçum. Ama sonra olanlarda bir suçum, günahım yok.

Bir gün sürdü o çakır gözlerin büyüsü. Daha balayımızda ve sonrasında yediğim dayakla yüzümün rengi kırmızıdan mora döndü. Ben sonrasında öğrendiğim; morluklar iyileşirken çakır bir renk oluyor mavi ile yeşil arasında O'ymuş benim vurulduğunum renkli gözlerin sahibi bilemedim.

Bitmedi Hakime Hanım. Bir yumrukla, bir tekmeyle, bir dayakla bitmedi. Her gün yediğim dayak artarak devam etti. Ben suçu hep başkasında aradım. Yapmaz dedim, başka türlü olsa el kaldırmaz dedim. Ama dedim ya suç bende hep bahanelerin arkasına sığındım. Onu sevmeye devam ettim.

Ben zaten elimden geleni yaptım. Mahkemede ben değil, o sanık olsun istedim. Burda karşıma dikilsin tek tek yaptıklarını yüzüne haykırayım istedim. Olmadı, olduramadım.

Her bir fiskeden sonra karakolda aldım soluğu. Birbyolu vardır sandım. Devletim beni korur sandım. İnsan yerine koyar en azından sandım. Altı üstü lanet bir kağıda attığım imzam peşimi bırakır sandım. Bir imzayla insanın kaderi bu şekilde berbat bir hamle dönmemeli diye düşündüm.
Bozmadılar o nikahı, geçer saydılar imzamı. Her seferinde benzer tavsiyeler ile yollandım karakoldan. Aile bütünlüğüymüş... Böyle aile mi olur, böyle bütünlük mü olur?

Canım çok yanıyordu ama Hakime Hanım. Onun gönlünü hoş bir edeceğim derken, aman onun erkeklik onuruna zeval gelmesin, erkekliği azalmasın derken; kadınlık onurumu bir yana bıraktım dümdüz bir insan olarak da onurum hiçe sayılıyordu.

Onun erkeklik onurunun limiti yoktu. Her şey onun onuruna dokunuyordu. Neymiş bu erkeklik onuru anlmadım. Azıcık gulsem onuruna dokunuyordu, perdeyi açsam onuruna dokunuyordu. Neymiş bu erkeklik onuru vallahi de çözemedim Hakime Hanım. Yemeğin tuzu az olunca onuruna mı dokunuyordu? Televizyon bizim kutsalımız mıydı da leke olunca kafamda yumruklar patlıyordu?

Ellerime bakın Hakime Hanım. Bu eller onu memnun etmeye çalışırken parcalandı. Yüzüme bakın Hakime Hanım. Bu yüz onun onurunu korumaya çalışırken eğri büğrü oldu. Tüm kemikleri kırıldı. Yaralarıma bakın, şu kollarımın, bacaklarının haline bakın. Üstümdeki bıçak yaraları daha iyileşmedi. Defalarca ihbar ettim onu. Defalarca girdi çıktı karakola dayağı yine ben yedim.

Evimde kalan kadın da gittikten sonra o işine devam etti. Tuzağına başka kadınlar düşürüp onları pazarladı. Arada geldi beni dövdü, tecavüz etti gitti. Şimdi olsaydı burada karşınızda, namus diyecekti, onur diyecekti, şeref diyecekti. Ölen ben olsaydım arkamdan Allah bilir neler diyecekti. Erkeklik onuruna zeval gelmiş tahrik var deyip ceza indirimi alacaktı. Bir de takım elbiseyi giydi mi... Ooo... Direk ceza indirimi alırdı. Geçen Ölümüne Aşk diye bir kitap okumuştum. Aşk kitabı sanıp almış tuhafiyeci abla. Cinayet olunca bana verdi canı sıkılmış bir halde. Ne yazıyor biliyor musunuz kitapta. Bir takım elbise kadar değeri yok kadının, yazıyor. Doğru değil mi Hakime Hanım? Yine bir gün eve geldi. Madde mi kullanmış ne almış bilmiyorum. Kafası yerinde değildi. Garip garip konuştu. Perdeleri çekti, beni izliyorlar beni götürecekler dedi. Sakinleştirmeye çalıştım. Konuşarak sakinleşmesi ne mümkün. İyi bir dayaktan sonra yattı zıbardı. Ben de halının üzerinde uyuya kaldım. Kıpırdayacak halim yoktu. Öldü sanmış beni avize vardı onu da kafama geçirip gitti. Düştü sansınlar herhalde diye düşündü. Kaç saat geçti kaç gün geçti bilmiyorum. Kendime geldim. Sürünerek mutfağa gittim. Şu içtim. Zar zor ayağa kalktım. Makarna parçası vardı düşmüş ocağa aldım onu yedim. Kalktım evi topladım, temizledim. Temizledikçe sanki ruhum da temizleniyor gibi geliyordu. Elimdeki çamaşır suyuna bir süre baktım. İçsem ne olacaktı? Kim fark edecekti yokluğumu? Kim üzülecekti benim için? Olmadı yapamadım, ölmekten değil de cehenneme gitmekten korktum sanki yaşadığım hayatın cehennemden farkı varmış gibi. Kapı açıldı benim herif yanında biri ile geldi. Beni öyle ayakta görünce şaşırdı. Dedim herhalde yanında şahit getirdi. Öldüğümü görüp işin içinden sıyıracaktı. Ölmediğimi görünce gözlerinden kara bir bulut geçti. Onu ilk defa üzgün gördüm. Babası öldüğünde bile üzülmemişti. İşte onu o gün üzüntüden öldürdüm. Onun beceriksizliğini yüzüne vurarak kocamı öldürdüm. Dedim ya hakime hanım kocamın ölmesini hep çok istedim ama yapmadım, yapamadım. Elim varmadı.