Παντοτινά δική σου

Σάββατο 18 Μαρτίου 1961

Αγάπη μου!

Έτσι θέλω να σε φωνάζω.
Αγάπη μου.
Μια λέξη τόσο μικρή.
5 γράμματα σε μια τόσο σημαντική σειρά.
Και όμως,
φοβάμαι να σε φωνάξω έτσι.
Φοβάμαι να πω την πιο σημαντική μου αλήθεια σε εσένα.
Σε εσένα την αγάπη μου.
Ακόμα και σήμερα, που έγινε πραγματικότητα ο,τι ονειρευόμουν 40 χρόνια.

Παντρευτήκαμε!
Κρυφά.
Πάντα κρυφά εγώ και εσύ.
Είναι ωραίο το κρυφό, σε μπλέκει στα δίχτυα της αδρεναλίνης.

Αύριο όμως θα το ξέρουν όλοι.
Καλύτερα!
Θα ξέρουν όλοι πως είμαι δίκη σου.
Δίκη σου!
Αυτό που ήθελα πάντα να είμαι.
Να είσαι η αγάπη μου και να είμαι η δική σου!

~· ~

Μπήκα στο γραφείο σου το πρωί.
Περπάτησα δειλά.
Σε κοίταξα σαν να ήταν ξανά η πρώτη φορά.
Ήταν όλα διαφορετικά σήμερα.

Για αυτή τη μέρα κάποτε θέλησα να πεθάνω.
Όταν πίστεψα πως δεν θα την ζήσω ποτέ.
Κι όμως, όπως λες πάντα, η μοίρα ξέρει καλύτερα.

~· ~

Θυμάσαι που μου είπες πως γνωρίζεις το σώμα μου;
Πόσο ήθελα να σου πω πως και εγώ δεν ξέχασα ποτέ το δικό σου.
Το άγγιγμά σου το απαλό.
Τα χείλη σου.

Μια στιγμή μαζί σου και ας πεθάνω.
Στο είπα και είδα στο βλέμμα σου μια λύπη.
Λύπη γιατί;
Τι μας κρατά ακόμα μακριά;
Εγώ κάθε φορά που σε συναντώ, θέλω να τρέξω και να χαθώ στην αγκαλιά σου.
Όμως μένω σιωπηλή.
Αυτό έκανα πάντα.
Σου δίνω όσο χρόνο χρειάζεσαι ακόμα και αν δεν μας φτάσει.

~· ~

Πήρες το χέρι μου πριν μπούμε στο εκκλησάκι.
Πόση ζεστασιά ένιωθα που δεν το άφησες μέχρι να βγούμε.
Όσο διάβαζε ο πατήρ Γρηγόριος σκεφτόμουν πόσα έχουμε ζήσει μαζί.
Και πόσα δεν έχουμε ζήσει.
Ευτυχώς το χέρι σου που με κρατούσε σφιχτά έμοιαζε με υπόσχεση.

Είπες πως τα μάτια σου γεννήθηκαν για εμένα και το σώμα μου ανατρίχιασε ολόκληρο.
Είδα ξανά στο βλέμμα σου, ελπίδα.

Με άφησες στο ξενοδοχείο και έφυγες.
Μου λείπεις είδη!

Παντοτινά δίκη σου
Μαριέτα

(Παράσχου, πως μαρεσει να το ακούω, νιώθω σαν παιδί)