yapma nolursun, taegyu

-Ananas gibi, Ahadudu gibi-

Telefonumun alarm sesi ile uyandım. Saat 06:00 idi, bu saatte ya okula gitmek için uyanırım ya da okula giden insanları izlemek için.

Bugün okulun ilk günü olduğu için gitmem gerekiyordu. Umarım 8.siniftaki gibi zorbalığa uğramam, umarım dışlanmam, umarım yazılılardan yüksek alırım, umarım sınıfın gözünde çirkin olarak görünmem, umarım aylak olmam, umarım Taehyun da orada olur.

Ah, Taehyun kim? Onca şeyin arasında anlatmadım sanırım.
Ortaokulda başka bir sınıfta olan bir çocuk, o tam anlamıyla mükemmeldi ne kadar gözüne girmeye çalışsamda başaramamıştım, zaten başaramazdım da. Sonuçta benim gibi çirkin biri, mükemmel birinin gözüne nasıl girebilir ki? Zorbalık görerek mi? Evet.
Onun o güzel kahverengi gözlerinin önünde zorbalığa uğradım ve bana güldü. Olsun, gülüşünü görmek beni mutlu etmişti.

Evet takıntılıyım.

En sevdiği dersi, doğum gününü, favori hocasını, ilkokulda hangi okula gittiğini, boyunu, kilosunu, çikolotaya alerjisini, okul numarasını, sosyal medya hesaplarını, annesinin babasının ismini, soyadını, en sevdiği aktivitesini, en sevdiği meyveyi, gay olmadığını... Sevgilisinin adını... İlkokul arkadaşlarını... Ah, Onu ilk görüşümü çok iyi biliyorum.

Camdan insanların okula gidişini izlerken bir anda telefonum çalmaya başladı. Arayan Yeonjun idi.

"Efendim, Yeonjun. "

"Beomgyu, okula gelecek misin? "

"Evet, geleceğim."

"Şey diyecektim, birlikte gidelim mi? Hem sohbet ederek gideriz. "

"Peki, tamam nerde buluşacağız? "

"Sizin evin oradaki parka gel, orada buluşuruz, "

"Park mı? Şey... Peki tamam. Gelirim. "

"Beomgyu, bir sorun mu var? Sesin iyi gelmiyor... "

"Ha, evet iyiyim, neyse görüşürüz "

"Peki görüşürüz. "

Dedi ve telefon görüşmesini kapattım. Camın önünden kalktım ve boydan aynamın önüne geçtim.

Bu sene farklı olacaktım. Çünkü, bu sene zorbalar yok! Tanıdık olarak Yeonjun kimse hariç yok! Bu sebeple kendimi değiştirebilirdim ve bundan utanmazdım.