KÖK

Sarnıç

      Amranni, derin bir nefes alırken havanın onu boğduğunu hissediyordu aslında kendisi de o an onu boğulmuş hissettirenin havadaki ağır rutubet olmadığını içten içe biliyordu. Büyülü olarak tanımladığı sarnıcın içerisine baktı, teknoloji kullanılarak konumlandırılmış loş ışıkların yakın zamana kadar içerisi su ve balçıkla dolu olan sarnıca yeniden hayat vermesini beklemişti. Dönemin en ünlü ve prestijli postmodern sanatçılarının eserleri sarnıçta en dikkat çeken noktalara yerleştirilmişti.

     Bu sergi geçen ay yayınlanan bir sanat dergisinde yılın en iyi sanat sergisi büyük beklenti oluşturdu manşetiyle tanıtılmıştı. Ünlü ve etkili olan kişiler bu sergiye davet edilişlerini ve katılma heyecanlarını büyük bir gösterişle sosyal medya hesaplarında paylaşmışlardı. İçerideki davetliler, sanat eserleri ve serginin kendisi oldukça gösterişliydi. Tüm bunların olmasını sağlayan adam ise serginin tam ortasında durmuş nefes alamadığını hissediyordu. Her şey onun beklentisinden çok uzaktı.

     İstanbul'un tarihi havasını tam anlamıyla içeren bir sarnıcın içerisinde modern sanat sergisi açmanın hayalini kurmuştu. Özel olmalı, en özel sergiyi açmalıyım düşüncesiyle neredeyse imkansız olarak tanımlanacak bu hayalini gerçekleştirmişti. Mülkiyeti bir vakfa ait olan bu sarnıcı kiralayabilmek için birçok görüşme yapmış ve bürokrasi savaşını kazanmıştı. Sarnıcı aslına uygun restore edip aynı zamanda bu modern görüntüyü kazandırmıştı. Popüler sanatçılarla görüşüp asla kabul etmeseler de rakip oldukları meslektaşlarıyla aynı projede yer almaya ikna etmişti. Bu sergi, onun hayali, o kadar özeldi ki sadece seçilmiş prestijli kişiler özel davetiyeyle ve tabi sanata katkı amacı taşıyan bir bağış karşılığında katılmışlardı.

       Bir hayalle başlayıp onca emekle gerçekleşmesini beklediği büyülü anda, kabul etmediği düşüncelerle savaşıyordu. Kafasındaki ses buradaki hiç bir şeyin büyülü olmadığını söylüyordu. Her şey çok yapay diyordu. Bunu kabul etmeyi reddetti. Etrafındaki insanları inceliyordu. Kendisi dahil herkes tasarım kıyafetler giyiyordu, birbirlerinin kıyafetlerini övüyor, baktıkları eserlere neredeyse aynı yorumları yapıyorlardı. Sürekli olarak çekim yapan kameralara poz veriyor, yüzeysel konularda konuşuyorlardı. Kimse anın büyüsünü, bulundukları mekanın ne kadar özel olduğunu farkında değil gibi hissetti.

      Nefes alamıyordu sonuçta, dışarı çıkıp nefes alması gerekiyordu sadece. Kendisini tebrik etmek isteyen insanları sadece başıyla selamlayarak sarnıcın zeminine kurulmuş cam platformun üzerinde çıkışa doğru ilerledi. Bir mağara kapısını andıran kırmızı taşlardan oluşan kapıdan dışarıya çıktı. Dışarısı çok daha fazla gürültülüydü, havanın da içeriden daha temiz olduğu söylenemezdi.

        İstanbul'un dar var karmaşık eski sokağına çıktığında geriye dönüp Zeyrek Sarnıc'ına dışarıdan baktı. Kırmızı eski taşlardan oluşan, is ve tozla kaplı binayı inceliyordu. İçerisinde böyle bir organizasyon gerçekleşmesinin ne kadar özel olduğunu düşündü. Burası İmparator II. İoannes Komnenos'un görkemli günlerinde yaptırdığı Pantokrator Manastırı'nın sarnıcıydı.

      Zaman nasıl da dokunduğu her şeyi yeniden şekillendiriyor diye düşündü o an da içerideki sanat eserlerinden birinin ismini hatırladı. "Var olmak değişmektir." ve İstanbul durup ona baktığınızda tüm değişimini anlatır.

       Pantokrator Manastırı zamanın elinin değmesiyle değişmiş fakat hala orda Molla Zeyrek Cami ismiyle duruyordu. Zaman Molla Zeyrek Cami'nin çevresini daha fazla değiştirmişti, bir zamanların su deposu olan bu sarnıcın birçok galerisi çamur ve suyla doluyken bazı kısımları bir dönem portakal mandalina deposu olarak bile kullanılmıştı. Her gün yoğun trafik akışının olduğu caddeye bakan tarafından binlerce insan geçiyordu, burası insanlar için sadece eski bir taş yığınıydı. Şimdi ise Amranni'nin sayesinde yeniden anlamlanmıştı. Bunu biliyordu ama hissedemediğini de farkındaydı.