කොලඹ කියන්නේ හරි ජනකීර්ණ නගරයක්. වෙලාවකට ජීවත් වෙන එකත් එක්ක එපා වෙන තැනක්. මගේ මුලු ජීවිතේම විනාස කරපු තැනක්. ආදරේ කියන්නේ ඇත්තටම කොච්චර ලොකු දුකක්ද කියලා තේරුම් ගත්ත තැනක්. ඒත් අදත් මන් එහේ යනවා අකමැත්තෙන් උනත්. මතකයන්ට පුලුවන්ද මනුස්සයෙක්ට මෙච්චර රිද්දන්න?
මන් අහිංසා. ඉපදුනේ බදුල්ලේ. අද මන් ආපහු කොලඹ යනවා අවුරුදු ගානකට පස්සේ. පපුව ඇතුලේ දැනෙන වේදනාව වචන කරන්න බැරි තරම්. ඇත්තටම එදා එහෙම දෙයක් වෙනවා කියලා දන්නවා නම් මන් කවදාවත් එයාට ආදරේ නොකර ඉන්න තිබ්බා.
අහිංසා වික්‍රමසිංහ
වයස 17
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
**********************************************************
_වසර 10කට පෙර_
" ඉක්මන් කරන්න දරුවෝ වෙලා යනවා නේද... අලුත් ස්කෝලෙට යන පලවෙනි දවසෙම පරක්කු වෙලා යන්නද ඕනී ආ"
අම්මා මහ හයියෙන් බෙරිහන් දෙද්දී ඉක්මනට සපත්තු දෙකත් දාගෙන බෑග් එකත් අරගෙන මන් දුවගෙන ගියා.
"හරි අනේ එනවා... චුට්ටක් පරක්කු උනාට මොකද අද ඇතුලත් වෙන දවසනේ"
"ආ හරි හරි යන් පුංචි නෝනා.. අපි යනවා නංගි.. මන් මෙයාව ස්කෝලෙට දාලා එන්නම්කෝ"
අම්මා පුංචි අම්මාට එහෙම කියලා මාවත් ඇදගෙන බස් හෝල්ට් එකට ගියා.
මේ මගේ අලුත් ස්කෝලේ පළවෙනි දවස. O/L exam එකට A9ක් ගත්ත හින්දා මන් කොලඹ ස්කෝලෙකට ආවා A/L කරන්න. මායි අම්මයි නැවතිලා ඉන්නේ අපේ අම්මගේ නංගිගේ ගෙදර. මට කොහොමත් දිගටම ඉන්න වෙන්නේ එහෙ තමයි. මෙච්චර ලොකු ස්කෝලෙකට යන පලවෙනි වතාව මේ. හැබැයි බය වෙන්න දෙයක් නෑ. මොකද පුංචි අම්මගේ දුවත් ඉන්නේ ඒ ස්කෝලෙමයි. එයත් මගේ වයසෙමයි.
