kader oyunu

1.bölüm

(Taehyungdan)

Sabah lanet alarmla uyandım hızlıca hazırlandım jimine gittiğimi haber verip evden çıktım yürümeye başladım saat 6.30 du ve kışın ortasında olduğumuz için hava henüz aydınlanmamıştı ve etrafta kimse yoktu bende yavaş yavaş yürümeye başladım daha sonra arkanda birinin beni takip ettiğini fark ettim adımlarımı hızlandırdım ama ne fayda bana yetişti ve benim kollarımı tuttu bacağıma giren ineden dolayı bağırdım ve yavaşça bilincim kapandı

Uyandığımda karanlık bir odadaydım ve yataktaydım hemen karşımda bir masa vardı ve oturan bir adam inanılmaz yakışıklıydı elindeki bir kaç kağıtla uğraşıyordu biraz daha dikkatli bakınca onların benim çizimlerim olduğunu fark ettim yatakta doğruldum ve sağ kolumu hareket ettiremediğimi fark ettim doğruluğunda uyandığını fark etti ve yanıma geldi

Taehyung:kolumu hareket ettirememem normal mi

Jungkook:evet geçer 10 dkya

Taehyung :peki ben neden burdayım

Jungkook:seni kaçırdım ama fazla sakinsin uyanınca çığlık falan atmanı beklerdim

Taehyung:Bende kendimde aynı şeyi beklerdim ama nedense içimde en ufak bir korku vb bir duygu yok

Jungkook:baban benim en büyük düşmanım

Taehyung:duygularımız karsilıklı babam beni taciz etti şiddet uyguladı ve daha neler neler

Jungkook:seni onu tehtit etmek için kullanıcaktı ve işim bitincede öldürücektim
ama-

Taehyung:beni öldürmen babamın umrunda bile olmaz aksine bu onun işine gelir

Jungkook:Ama böyle bir güzelliğe kıyamam zaten

Neee o bana güzellik mi dedi bu adam resmen bana yavşıyo

Jungkook:kolun nasıl oldu

Taehyung:yani daha iyi ama bu seferde ağrıyo

Jungkook:bi ara evine gider eşyalarını toplarsın

Taehyung:Ne! evime geri dönemicek miyim

Jungkook:evet seni artık salamam yoksa baban seni yakalar ve öldürür yüksek ihtimalle
Senin ölmene izin veremem aşk acısı çekicek havamda değilim

Aşk mı dedi o bu adam ciddi ciddi bana yavşıyo ama nedense bu hoşuma gidiyo neden bende bilmiyorum normalde şuan panik atak krizine falan girmiş olurdum ama bana güven veriyordu

Jungkook:Ben şimdi gidiyorum bir azdan gelicem kaçmaya kalma tamam mı bebeğim

Taehyung:bebeğim derken ???

Jungkook:takılma bunlara ben sevdiğim kişilerle hep böyle konuşurum yani seninle

Taehyung:öyle olsun bu arada adın ne

Jungkook :jeon jungkook ama sen bana jeon veya kookie diye seslenebilirsin senin tercihin

Taehyung:peki ben kookie
demeyi tercih edicem

Kookie odadan çıktıktan sonra odayı inlemeye karar verdim ve telefonumu aradım sonra telefonumun cebimde olduğunu fark ettim ama hattı içinde değildi ve internette yoktu yani kimseyi arayamazdım bir şekilde kaçmam gerekiyordu kapı kitli değildi ama dışarıda onlarca koruma vardı

Bir an başım dönmeye başladı yatağa tutundum ama bir faydası yoktu dengemi sağlayamıyordum sonra aklıma ilaçlarımı içeriğin geldi çantam masanın yanındaydı ama benim bir adım dahi atmam mümkün değildi napıcam diye düşünürken içeriye kookie girdi

Kookie :Taehyung iyi misin

Yanıma geldi ve ben tam düşücekken belimde tuttu zorlanarak

Taehyung:i-ilaç var ça-çantada

Cümlemi bitirdiģim an beni yatağa bıraktı ve çantama koştu ilaçlarımı bulup bana içirdi yavaş yavaş kendime gelmeye başladım ama hala gözlerim bulanıktı

Kookie:sen yat dinlen biraz ben burdayım

Ona cevap veremedim çünkü mecalim yoktu ve yavaşça yatağa uzandım ve gözlerimi kapattım

(Jungkookdan)

Taehyung yattıktan sonra masaya geçtim ve ilaçlarına baktım ve kanser ilacı olduğunu fark ettim
Bunu bilmiyordum o narın vücudu kanseri nasıl kaldırıyordu

Saat çok geçti bu yüzden uykum gelmişti masaya kafamı yatıp uyumaya karar verdim ama ya ona gece bir şey olursa diyede düşünüyordum

En iyisi onun yanına yatmaktı böylece ona bir şey olursa ona yakın olduğum için hissedebilirim diye düşündüm yanına uzandım ve narince belini sardım güzel saçmalarına bir iki öpücük bırakıp kendimi uykuya teslim ettim