Hayal Mi?

Hayat?

"Parçalanmış bir kalbe hiçbir sikim yapamazsınız."

Hayatınızdaki en büyük darbeyi sevdiklerinizden alırsınız. Fakat ben galiba biraz fazla darbe aldım.

...

Gözlerimi öyle bir baş ağrısıyla açtım ki bu ağrı biraz daha fazla olsaydı kendi kafama sıkma ihtimalim olabilirdi. Gözlerimi ilk açtığımda nerede olduğumu anlamam çok uzun sürmedi. Koltukta biraz daha dik oturduğumda karşımdaki uçurumu çok rahat görebiliyordum. Bir anda açılan kapıyla başımı o tarafa döndüm. Arabaya oturan kişinin yabancı olmamayışıyla rahatlamıştım.

"Ooo kardeşim ayılmışsın. Napıyorsun lan sen sabahtan beri arıyorum açan yok, evdekilere soruyorum bilen yok, kimseyi korkutmaya hakkın yok oğlum senin." İlk cümlesini normal söyleyip devamında bağırdığı için önüme dönüp kafamı geriye attım. Ateş'in nihayet söylenmeleri bitince ben konuşmaya başladım.

"Başım ağrıyor daha sonra istediğin kadar bağır ama şimdi kes sesini." Bunları söylerken bile çok zorlanmıştım. Ateşte daha fazla üstelemeden önüne döndü ve benim yaptığım gibi denizi izlemeye başladı.

Neden beni bırakmıştı anlamıyorum. Sevmediğini bir insan insanın yüzüne bu kadar kolay söyleyebilir miydi. Kötü mü sevdim, sevdiğimi belli mi edemedim, aldattım mı, ilgi mi göstermedim hangisi yaptım ya ben. Ben bir insan ne kadar sevilebiliyorsa onu o kadar sevdim. Ben hayatımda hiçbir kadına davranmadığım kadar nazik davrandım ona ama o... Acaba ben sevgiyi haketmeyen bir insan mıyım ya da yaptığım bir kötülüğün cezası mı bu anlamıyorum.

Ben onu öyle bir sevmiştim ki sırf gözleri için yüzlerce adam öldürebilirdim. Ama yüzlerce adam öldürebileceğim o gözler... onlar beni kendi elleriyle öldürmüştü...

Onu öyle bir seviyordum ki kimse görmesin, kimse o güzel sesini duymasın, kimse dokunmasın istiyordum. Gözlerimin içine bakıp Çakırbeyli'm dediğinde benim için dünya duruyordu. Onun kokusunu her soluduğumda mayışıyordum, kendimden geçiyordum.

Ancak ona çok teşekkür ederim çünkü bana gerçekten kimseye güvenmemeyi, kimseye bağlanmamayı öğretti...