193 Dni

Rozdział 2 - Oddalające się wspomnienia

Ciche pukanie docierało do mojej głowy jak za mgłą. Dopiero teraz usłyszałam otwierające się drzwi do mojego pokoju. 

"Leah, za pół godziny jedziemy do Pani psycholog. Ubierz się." - Powiedziała Pani Davis opuszczając pokój swojej córki. 

Wow, odezwała się po czterech dniach. Pomyślała Le, sprawdzając godzinę na telefonie. 08:15. Czy się wsypała? Oczywiście, że nie. Zwlekła się z łóżka, zakładając byle jakie ciuchy, które były porozrzucane po jej pokoju. 

***  

" Hej Le" - Odezwała się  White.

" Zapamiętała Pani, to miłe." 

Kąciki dziewczyny powędrowały ku górze, a lekki chichot wydobył się z ust psycholożki.

" Wiem, że musisz się dopiero do mnie przekonać i zapewne trochę zajmie mi zdobycie twojego zaufania, ale chciałabym dowiedzieć się więcej o tobie.  Kim jesteś. Czym się interesujesz. Nie musisz mi wszystkiego od razu mówić. Małymi kroczkami." 

" Nie wiem od czego miałabym zacząć." - Odpowiedziała lekko zmieszana. 

"  Po prostu się przedstaw. To na razie wystarczy."

" Przecież ma Pani zapisane to w mojej karcie pacjenta. "

" Może i mam, jednak wolałabym usłyszeć to od ciebie" 

Rozmowa z Leah może i nie należała do tych łatwych przez jej własną drogę dedukcji i aparycję, jednak mimo wszystko można powiedzieć jedno.

Tym razem w gabinecie panowała milsza atmosfera niż na ich pierwszym spotkaniu.

" A więc jestem Le. Mam 17 lat, chodź niedługo mam urodziny. Gram w siatkówkę od podstawówki. Szczerze. Po pierwszym "prawdziwym" treningu, chciałam powiedzieć  "pieprzyć to" i zająć się czymś zupełnie innym. No dobra. Trochę w milszych słowach." - Dopowiedziała, gdy White spojrzała na nią spod byka po usłyszeniu przekleństwa. 

" Siatkówka?" - Dopytała Victoria.

" Długa historia." 

" Z chęcią posłucham. Mamy czas."

" Co do drugiego bym polemizowała. No dobra, ale żeby nie było, że nie ostrzegałam.

Zaczęło się od dzieciaka. Tata bardzo interesował się właśnie tym sportem. Nie tylko w naszym kraju, ale też za granicą.  Właśnie dlatego od zawsze w moim domu dużo się na ten temat rozmawiało. Zasady i teorię miałam w małym paluszku."

"Można powiedzieć, że pasja z dzieciństwa przetrwała do teraz? Zdradź mi swoje czary jak tego dokonałaś."

" W podstawówce dołączyłam dość szybko do klubu siatkarskiego. Nie był on jakiś wybitny, jednak szybko zaczęliśmy zdobywać medale z drobnych zawodów. Byłam chyba w 4 klasie, gdy nauczyciele stwierdzili, aby połączyć drużynę taneczną z tą siatkarską. Oczywiście nie żeby grać razem. Nie miałoby to sensu. Po prostu podczas przerw między setami grupa taneczna mogła mieć te swoje sławne "pięć minut". Chodź w tym wypadku bardziej pasuje stwierdzenie trzech. Wracając do sedna. Treningi mieliśmy w tym samym czasie, na tej samej sali gimnastycznej.