At First Glance

Κεφάλαιο 11

*SMUT*

Κατερίνας POV

"Δεν μπορώ να την καταλάβω. Ειλικρινά" είπα ενώ ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και η Άννα καθισμένη στην καρέκλα του γραφείου μου

"Κατερίνα δεν ξέρω τι να σου πω αλλά δεν μπορώ να σε βλέπω σε αυτή την κατάσταση άλλο"

"Αφου την θέλω"

"Σε αντίθεση με αυτή που κυριολεκτικά δεν ξέρει τι θέλει"

"Η αλήθεια είναι αυτή. Ίσως πρέπει να σταματήσω να ασχολούμαι και να την αφήσω να κάνει αυτή,κίνηση όταν θελήσει"

Μια εβδομάδα μετά

Σήμερα φεύγουν οι γονείς μου για να πάνε στην γιαγιά μου για καμιά βδομάδα. Επιτέλους θα ησυχάσω και λίγο γιατί η μάνα μου συνέχεια με ρωτάει τι έχω και αν είμαι καλα. Καταλαβαίνω οτι ανησυχεί αλλά με το να με ρωτάει συνέχεια πως είμαι δεν με κάνει να γίνομαι καλύτερα.Νιώθω ότι πιέζομαι από παντού

"Λοιπόν θα τα πούμε σε 1 βδομάδα. Φαγητό σας έχω στο ψυγείο το μόνο που χρειάζεται είναι να το ζεσταίνεται. Επίσης να προσέχετε ειδικά εσύ μεγάλη με το μηχανάκι και να μην τολμήσεις να το δωσεις στον Μιχάλη. Ότι χρειαστείτε να μας πάρετε τηλέφωνο. Αα φροντίστε τουλαχιστον όταν γυρίσουμε να βρούμε σπίτι έτσι?"

Είπε με μια ανάσα η μάνα μου. Έλεος αυτή η γυναίκα

"Ναι ρε μα θα προσέχουμε " απάντησα

"Ελα βρε αγάπη μου άστους πρέπει να φύγουμε κιόλας" την φώναξε ο μπαμπάς μου μέσα από το αμάξι

"Τώρα τώρα! Ελάτε να σας κάνω μια αγκαλιά και φεύγω" είπε και μας έβαλε και τους δυο στην αγκαλιά της

"Σιγά ρε μαμά δεν πάτε και στον πόλεμο μια εβδομάδα στη γιαγιά στο χωριό πάτε" παραπονέθηκε ο Μιχάλης

Μετά από κάποιες αγκαλιές και φιλιά έφυγαν και μπήκαμε στο σπίτι.

"Τι θα κάνεις εσυ τώρα?" με ρώτησε ο αδερφός μου κοιτώντας με στα μάτια. Σίγουρα είχε καταλάβει και αυτός ότι δεν είμαι καλά

"Τι να κάνω? Εδώ θα κάτσω"

"Αα. Το βράδυ θα βγεις?" ρώτησε πάλι

"Δεν ξέρω δεν έχω κανονίσει κάτι ακόμα. Θα μιλήσω μετά με την Άννα και θα δούμε" απάντησα αδιάφορα κοιτώντας το κινητό μου

"Δηλαδή υπάρχει περίπτωση να βγεις?" συνέχισε να ρωτάει

"Μιχάλη θες κάτι και κάνεις τοσες ερωτήσεις?" τον από πήρα γιατί είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι