Hawkshow //winterhawk//

7

James bucky barnes yataginda yatmis dinlenmeyi bekliyordu. Eski kis askeri oldugunuzda uyumayi sevmezseniz. Ruyalar can sikicidir. Bilinc altiniz ise korkunc. Gok guruldedi, yildirimlar dustu. Yagmurun sesi kulaga artik rahatlatici degil korkutucu geliyordu.

Adam yatagindan kalkti.

Firtina durmiycak gibiydi. Ve boyle havalar sadece goreve ozellikle cikarildigi gunleri aklina getiriyordu.

Stevy uyuyordu. Yorucu bi gorevden donmustu. Onu uyandiramazdi. Yoksa direkt onun odasina giderdi. Ama arkadasinin son zamanlar ruhen ne kadar yoruldugunun ve yiprandiginin farkindaydi.

Buckyde kotuydu. Insanlarin onu seytan diye bile tanimlayici bi deviri hala tam olarak atlatmamisti. Sokakta biri onu taniyip kosarak kacabilirdi. Etrafindaki herkes ona tam olarak guvenmemekte hakliydi.

O bi canavardi.

Kendi istegiyle degil. Onu bi canavara donusturduler.

O gun olmeliydi bucky. Sadece kolunu degil hayatini kaybetmeliydi orda.

Bu sekilde binlerce iyi insan suan yasiyor olabilirdi. Onlarca bilim adamini olurdurdu bucky. Abartmamasi gerektigini soyleyip duruyordu ama belki suan kansere cozum bile bulunmus olabilirdi eger o olseydi. Abartiyordu belki. Ama cok fazla dunyanin kaderini degistiricek insan oldurdu.

Psikologu ona o olmasa baska bi asker olucagini soyledi. Bu icini biraz rahatlatiyordu.

Hava hala kotu.

Ayaga kalkti ve kapiya dogru yurudu. Sabah besti. Allah belasini versin sabah saat beslerin. Duvarlarda oldurdugu adamlarin beyin parcaciklari ellerinde sadece kan. O kadar cok kan var ki teni gorunmuyor.

Simsek cakti.

Bucky bi saniyeligine o ilk oldurdugu adami gordu. Kis askeriyken ilk oldurdugu adam.

Salonun karsisindaki masasinda oturmus bi formul ustunde calisiyor kendi kendine not defterine bir seyler yaziyordu. Buckye bakmiyordu. Asiri gercekciydi. Bucky gercek sandi.

Bi asker her zaman en cok pismanligi ilk oldurdugu insanda ceker. O aklindan cikmaz. Sonrasi rutindir. Gorevdir.

Ilki farklidir.

Bilim adami yok oldu.

Bi anlaik hareket edemedi. Ne kadar surdugunden emin degil. Belki bikac saniye belki bikac dakika. Hareket etmedi.

Derin bi nefes aldi.

Bucky hizla odasindan cikti.

"Ben canavar degilim"

Agzindan bi hickirik kacti.

"Hayir degilim"

Hizla arkasindan kapisindan carparak kapatti.

"Degilim"

Sirtini kapisina verdi. Dizlerinde kendini tutacak guc kalmamisti. Yavas yavas yere yigildi.

Boyle zamanlarda aklina eski halini getiriyordu. Eski asker bucky barnes. Yuzunde gulumsemesi eksik olmayan adam. Barda steve kavga cikarmasin diye ugrasan adam. Kizlarin bir numarasi adam. Arkadaslarinin cok sevdigi o adam. Ailesinin cok sevdigi evladi, abisi. Uc kiz kardese sahip o bucky barnes.

Bazen stevein gozune bakinca eski halini goruyordu. Gercekten mutlu oldugu eski halini. Katil olmadigi o halini. Herkesin ona guvendigi halini. Canavar olmadigi halini.

Her seyden once

Kendini goruyordu.

James bucky barnesi goruyordu.

***

"Kotu bi gece ha"

Banner ona bakarak kahvesini dolduruyordu. Saat sekizdi. Buckynin kendine gelmesi uc saat surmustu.