My Bodyguard (Greek)

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 3

Έκλεισα γρήγορα την πόρτα πίσω μου. Και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Τι άλλο θα μπορούσε να μου συμβει; Και να φανταστεις είναι ακόμη 10 το πρωί. Ωχ; πήγε 10 κι ολας; τέλεια! Ξέχασα το ραντεβού μου με τα κορίτσια. Θα φάω μεγάλο βρισίδι πάλι.

Βγήκα βιαστικά από το δωμάτιο και ξανά Κατέβηκα τις σκάλες. Για καλή μου τύχη δεν είδα πουθενά τριγύρω τη μητέρα μου η ακόμη χειρότερα τον νέο σωματοφύλακα. Έτρεξα προς το κομοδίνο και πήρα βιαστικά τα κλειδιά μου. Με αργές κινήσεις έκλεισα την πόρτα πίσω μου και άρχισα να ψάχνω το κινητό μου μέσα στην τσάντα μου. Έπρεπε να ενημερώσω τα κορίτσια ότι ίσως αργήσω λιγάκι. Μόλις το βρήκα γύρισα την πλάτη μου και έπεσα με δύναμη απάνω σε κάτι που δεν θα το έλεγες πιο μαλακό από βράχο. Ασυνείδητα άρχισα να ουρλιαζω μέχρι που κατάλαβα ότι δεν ήμουν και τόσο τυχερή τελικά.
《Πάτε κάπου δεσποινίς Ροζέτα;》ο Γουίλιαμ με κοίταξε με το πιο ευδιαθετο βλέμμα του. 《Ρόζι!》του απάντησα νευριασμενη. 《Έχω ένα ραντεβού. Θα είμαι πίσω σε λιγότερο από δύο ώρες.》του είπα απρόθυμα και τον προσπέρασα για να φτάσω στο αμάξι μου. Πήγα να ανοίξω την μπροστινή πόρτα όταν ένα τεράστιο χέρι με σταμάτησε. 《Τα κλειδιά σας δεσποινίς. Εγώ οδηγώ!》μου είπε με ένα απαράδεκτα εκνευριστικο ύφος. 《Παρακαλώ; ξέρεις αυτο είναι το αμαξι μου και δεν το οδηγει κανένας άλλος πέρα από εμένα!》άκουσε εκεί εγώ οδηγώ. Ποιος νομίζει πως ειναι; 《Να που ηρθε η στιγμή αυτό να αλλαξει.》μου είπε ανεκφραστος. 《Εκτός κι αν θέλετε να πάρουμε την λιμουζίνα.》μου είπε και μου έδειξε την μαύρη λιμουζίνα που ήταν παρκαρισμένη λίγο πιο κάτω. 《Εσείς διαλέγετε.》Ήμουν έτοιμη να εκραγώ. Δηλαδή έπρεπε η να του δώσω τα κλειδιά μου και να οδηγήσει το υπέροχο mini μου ή να σκάσω μύτη με την λιμουζίνα και να γίνω πιο ρεζιλι απο πότε. 《Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να-》ξεκίνησα να λέω μέχρι που με διέκοψε. 《Κι όμως έχω! Αυτός ειναι ένας από τους αυστηρούς μου κανόνες και πρέπει να τον ακολουθήσετε είτε θέλετε ή όχι. Η μητέρα σας έχει ήδη συμφωνήσει. Γι αυτό αν θέλετε να τα παμε καλά πρέπει να με υπακούσετε!》γύρισα μια φορά τα μάτια μου και έβγαλα μια μικρή κραυγή. Του έδωσα τα κλειδιά και κατευθηνθηκα προς την θέση του συνοδηγού. Μπήκα μέσα και έκλεισα με δύναμη την πόρτα. Μετά από δευτερόλεπτα έκανε κα εκείνος το ίδιο έβαλε το κλειδί στην μίζα και γύρισε και με κοίταξε. 《Ζώνη.》 με προσταξε. 《Αν το πεις πιο ευγενικά ίσως και να σου κάνω την χάρη!》του είπα και συνέχισα να κοιτάω το κινητό μου. Ξαφνικά έπεσε ολόκληρος πάνω μου τράβηξε την ζώνη, την έβαλε στο βύσμα και έβαλε μπρος το αμαξι. Τι εξοργηστικος! Με έχει αφήσει άφωνη. 《Σου είναι τόσο δύσκολο να ζητήσεις κάτι ευγενικά;》του είπα εξοργισμένη. 《Όχι καθόλου. Αρκεί αυτός που μου το ζητάει να έχει την ίδια ευγένεια.》είπε ανεκφραστος γι άλλη μια φορά. Τι ειρωνεία! Σκέφτηκα και άρχισα να γελάω μόνη μου με την σκέψη πως τον έχω του χεριου μου. 《Μπορώ να μάθω τι είναι τόσο αστειο;》με ρώτησε φανερά ενοχλημένος. 《Εσύ!》του είπα γελώντας ακόμη. 《Δεν ξέρεις καθόλου που έχεις μπλέξει.Κι ας κάνεις προς το παρόν τον έξυπνο!》τα χείλια του έκαναν μια μικρή καμπύλη. Μερικοί θα μπορούσαν να την ερμηνεύσουν και σαν χαμόγελο. 《Η διαφορά μου με εσας δεσποινίς Ροζέτα-》 《Ρόζι!》 Τον διέκοψα. 《Δεσποινίς Ροζετα》συνέχισε 《είναι το ότι εγώ δεν προσπαθώ καθόλου να δείξω ότι είμαι έξυπνος σε αντίθεση με εσάς. Είμαι εδώ για κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Δεν παίζω, κάνω την δουλειά μου. Και η δουλειά μου είναι να σας προστατευω. Και δυστυχώς εσείς αυτή τη στιγμή δεν με βοηθάτε καθόλου. Και εγώ Εντάξει θα χάσω την δουλειά μου αν κάτι σας συμβεί! Εσείς ομως; σκέφτεστε τι μπορεί να χάσετε;》το έχω πει χιλιάδες φορές και θα το λέω για πολύ ακόμη. Μισώ τους άντρες που είναι ετοιμολογοι με επιχειρήματα. Μπορούν να γίνουν τρομερά ελκυστικοι και αυτό δεν καταλήγει ποτέ σωστά. Βρες κάτι να πεις Ρόζι... Μην τον αφήσεις να βγει από πανω. Κι όμως δεν μπορουσα να σκεφτώ τίποτα άλλο παρά τα λόγια που μόλις μου είπε. Έχει δίκιο. Με προστατεύει... αλλά αν είναι τόσο εκνευριστικά αντιπαθητικος δεν θα μπορέσω όχι απλά να συνεργαστώ αλλά ούτε καν να είμαι στον ίδιο χώρο μαζί του. Γύρισα το κεφάλι μου προς το παράθυρο και δεν ξανά μίλησα σε όλη την διαδρομή. Μόλις φτάσαμε βγήκε από το αμαξι και μου άνοιξε την πόρτα. Παρατήρησα το πόσο ψηλός ήταν. Και αυτό το μαύρο κουστούμι του πήγαινε πολύ είναι η αληθεια. Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς το τραπέζι των κοριτσιών που τόσο ώρα κοίταζαν με το στόμα ανοιχτό. Μόλις έφτασα είχαν μείνει και οι τέσσερις και με κοιτούσαν λες και ήμουν εξωγήινος. 《Τι παθατε;》 τους ρώτησα τελικά και η Στέιση έκανε την αρχή. 《ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ ΘΕΟΓΚΟΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΝΟΙΞΕ ΜΌΛΙΣ ΤΏΡΑ ΤΗΝ ΠΌΡΤΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ;;》 Είπε και ξαφνικά αρχισαν να γελάνε όλες. Στέιση! Πάντα ίδια και αδιορθωτη. 《Λες και δεν έχετε ξαναδεί υπηρεσία προστασιας!》 Τους ειπα και άρχισαν να γελάνε πάλι. 《Έχουμε ξαναδεί Ροζετα Μπένετ γι αυτό σε ρωτάμε. Ο νεαρός φέρνει περισσότερο σε μοντέλο βγαλμένο από εξώφυλλο περιοδικού.》ειπε η Λιντια. 《Αχ σε παρακαλώ μη με ξαναπείς Ροζέτα αρκετές φορές το άκουσα για σήμερα.》είπα και μου ήρθε στην σκέψη αμέσως ο εκνευριστικος Γουίλιαμ. 《Θα πω και στους δικούς μου γονείς να μου πάρουν έναν! Λέτε να βγαίνουν και σε άλλα χρωματα; Δεν θα με χάλαγε να ήταν λίγο πιο ξανθός!》 Πετάχτηκε η Καθριν και άρχισαν να χαζογελανε όλες ξανά. 《Άνθρωπος είναι Καθριν... όχι γοβακια louboutin.》 Απάντησα αγανακτησμενη και γύρισα προς το αυτοκίνητο. Ο Γουίλιαμ με κοίταζε. Ήταν περίπου 10 μέτρα μακριά μου όμως θα έπαιρνα όρκο πως μου χαμογέλασε. Τι παράξενος αντρας.. και τη περίεργη προσωπικοτητα. Ξαφνικά ένοιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου και γύρισα αμέσως στα κοριτσια. Νομίζω πως αυτή τη στιγμή θα ήθελα να ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου. Τι μου συνέβη;