𝑲𝑼𝑴𝑨~{𝐉𝐢𝐤𝐨𝐨𝐤}

11. K᥆̈𝗍ᥙ̈ gᥙ̈ᥒᥣᥱrіᥒ ᑲᥲşᥣᥲᥒgıᥴı𖤛

İyi okumalar!💜

SINIR: 45 OY 20 YORUM

_____________________________________________

Telefonun ekranına düşen bir damla göz yaşı ve fark etmeden ağzından hıçkırık çıkan çocuk, titreyen elleriyle bulanık gözleriyle zar-zor yazdığı son cümle..

Civciv'im🐥

Mutlu olmak istiyorum.....

İletildi

.....................................................................
.....Jimin'den

Gözümü yüzüme vuran gün ışığı nedeniyle mecbur açmıştım. Bulanık gören ve acıyan gözlerimi küçük ellerimle yumruk yapmış ovmuştum. Bir süre sonra yattığım yerden kalkıp sırtımı yatak başlığına yaslayıp oturmuştum.

Büyük Camdan dışarıyı bir süre izlerken, aklıma dün olanlar geldi. Gözlerimin dolmasına engel olamadım. Zaten yaşadığım bunca yıl gözlerimin dolmadığı, ağlamadığım bir gün yoktu.

Hep acı, üzüntü, mutsuzluk, şanssızlık,kötülük.. Bazen Bunlar benim kaderim diğe düşünüyorum, ama bir yandanda kafamın içi sorularla dolu. Diyorumki hep kendi-kendime 'neden ben, neden ben olmak zorundayım, neden 1 gün bile yüzüm gülmüyor. Neden normal hayatım yok'. Ama bir yandanda kabulleniyorum hayatımı. Benimde kaderim bu deyip hayatı normal biri gibi yaşamaya çalışıyorum.

Ama içimde, kalbimde hiss ettiğim acının üzüntünün kelimelerle anlatımı mümkün değil. Çocukken gözlerim önünde ölen annem, babamın şiddetleri tüm iğrençlikleri, sevdiğim adamın beni tıpkı bir aptal gibi kandırıp gönül eğlendirmesi.. Daha bir çok şey.

Hayatta hep yanlızdım, yanlızımda şu an olduğu gibi. (bu ben:) Kötü günümde yanımda olan her şeyde beni destekleyen en önemlisi varlığını hiss ettiren mutlu bir 'Ailem' yok. İçimi dökebileceğim bir arkadaşımda yok.

Ailem yok, kardeşim yok, arkadaşım yok, mutluluğum yok, hayatım yok, değer veren biri yok, seven yok, düşünen yok. Hiç bir şey yok. Hayatım bir 'Yok'tan' ibaret.

İnsan alışıyor diyorlar ya evet bende alıştım diyorum ama ne kadar alıştık desekte aslında kendimizi kandırmaktan başka bir şey yapmıyoruz. Sadece alıştık deyip öyle hiss ediyoruz ama gerçekte içimizde yanan o büyük acıyı kimse fark etmiyor. Alıştığımız tek şey, bize karşı olunanlar, insanların tavırları. Ama kimse gelip ben içimdeki alevin acısına alıştım diyemez. İçimizdeki alev gün geçtikçe dahada büyüyor kurtuluş yolu arıyoruz bazen ama elimizden gelen tek şey sadece ağlayıp içimizdeki alevi biraz hafifletmek. Biz bazılarımız 'Göz yaşlarımızla' içimizdeki ateşe iyi gelip söndürmeye çalışıyoruz..)

Ağladığımı bile bilmeyerek ne kadar dışarıyı izledim bilmiyorum. Düşüncelerimde boğuluyorum resmen.

Durmak bilmeyen göz yaşlarımı elimin tersiyle silerek ayağa kalkmış, banyoya gidip elimi yüzümü yıkadıktan sonra çıkmıştım.

Aşağıya inip bay Jeon'dan Jungkook'u sormak fikri aniden aklıma geldi. Birazcık umutla büyük adımlarla odadan çıkmış merdivenlerden aşağıya inmiştim.

Salona indiğimde etrafa göz gezdirmiş Jungkook'u sora bileceğim birilerini arıyordum. Ev çok sessizdi, buna rağmen her odaya bakmıştım belki birilerini bulurum diğe ama kimse yoktu.