O gece, Mr. Adam'ın kafası çok dağınıktı durmadan üç gün önce haberlerde yayımlanan yangınları düşünüyordu.
Ormanlar yanıyordu ama kimse nasıl ,kimin ortaya çıkardığını bilmiyordu. haberlere de dikkatsiz kampçılar şeklinde yansıtılmıştı .Ancak üst tabakadan insanlar hikayenin gerçek tarafını biliyordu. Kundakçı yada kundakçılarımız
Her ağaçlık yanmadan önce belirli bölgelerdeki belirli numaralı ağaçlara bazı semboller bırakıyorlardı. Ve daha sonra işaretli ağaçlar hariç genellikle tüm ağaçlık yanmış bulunuyordu. Bunun basına yansıtılmaması çok önemliydi ülkede süregelen ekonomik ve siyasi sorunlar zaten halkın ayaklanma çalışmalarını tetikler haldeyken bir de bu olayla ayaklanmaların başlaması çok olasıydı.
Mr. Adam'ın karısı iki yıl önce kendisini terk etmiş ve tek çocuğunu da alıp evden gitmişti. Akrabası olmayan Mr.Adam yalnızlığını unutabilmek, kafasını meşgul edebilmek için her türlü uğraşı veriyordu. Bahsi geçen gecede yine akşam saatlerinde evde yalnız olmayı sevmediği için gittiği mekanlardan birindeydi. Geceyi her zamanki arkadaş gurubuyla her zamanki gibi geçirdi, oldukça sıradandı. Gurubuyla okudukları bir romanı tartıştılar, ardından kart oyunu oynayıp neşelendiler. Saat gece yarısını geçmişti .Mr Adam kendisine bakılırsa dakik biriydi ancak arkadaşları onun takıntılı olduğunu söylerdi, herşeyi hesaplardı. Oturduğu mekanların her birinin evine olan uzaklığını kendi adım süresine göre ölçmüştü. Saat tam 00.28 de mekandan ayrıldı ve eve doğru yola çıktı. Ancak bu defa belki iki yıldır ilk defa eve vaktinde dönememişti. Yürürken hala yangınları ve sembollerin anlamlarını düşünüyordu. Tam en sevdiği fırının önüne geldiğinde bir çığlık sesi duydu. Bu bir kadının çığlığıydı .Ses yakında değildi ama oldukça net duyuluyordu. Birinin gerçekten yardıma ihtiyacı vardı. Etrafta kimse yoktu. Mr. Adam tereddüt etti, durdu... düşündü, karısı onu terk ettiğinden beri bu tür maceralara bulaşmamaya yemin etmişti. Henüz gidip gitmemeye karar verememişken aynı çığlık sesi bir daha boş sokaklarda yankılandı. Mr Adam o an kararını verdi .Bu karar sadece kadına yardım edip etmemek değil kendine gelip gelmemekle ilgiliydi. Koşmaya başladı sesin nereden geldiğini anlamaya çalıştı.Koştu koştu...
Adrenalini hissediyordu aylardır depresyondaydı. Sürekli düşünüyordu, o kadar çok düşünüyordu ki az kalsın aklını yitirecekti. Neyse ki evin kahyası bir terapiste gitmenin faydalı olabileceğini söyledi ve bu sayede bir kitap yazarak daha iyi duruma geldi. Ancak hala iyi değildi. Eski zamanlarını özlüyordu. Bulmaca çözdüğü ve katilleri kovaladığı adrenalin ve heyecanı kendi bacaklarıyla hissettiği o eski zamanları.
Hala koşuyordu kadın sesi hala aralıklarla yankılanıyordu ama takip etmek çok zordu. Hareket halinde olmalı diye düşündü. Ara sokaklara girdi çıkmaz sokakların olduğu başka sokaklara girdi. Umudunu kaybetmeye başlamıştı neredeyse 15 dakikadır koşuyordu ,yavaşladı,durdu...
Pes etmişti. Bu yük bacaklarına çok fazla gelmişti. Yanındaki evin duvarına dayandı. Soluklandı, bir şey bekliyordu ama kendisi de ne olduğunu bilmiyordu bir işaret sesi bir kez daha duymayı belki.
Beş dakika kadar bekledi. Umudu kalmamıştı ,kendine kızıyordu yeminini bozmamalıydı. Kendi iradesine hakim olamamıştı ,kendi kurallarını çiğnemişti. O anda eski hayatını özlediğini fark etti yani cidden fark etmişti. Herşey beyninde yer buluyordu anlamıştı. Aylardır depresyondaydı ancak neden olduğunu kendisi de bilmiyordu. Ama artık anlamıştı , o eski haytını özlüyordu.
Arkasına döndü, ileriye bir adım attı ve tam bu anda elini dayadığı evden bir ses geldi . Ve işte o sesi yeniden duymuştu. Arkasına döndü eline yıkılmaya başlamış evde yere düşen bir demir parçasını aldı ve evin kapısını açtı. Dikkatlice içeri girdi çok karanlıktı. Nerdeyse hiçbir şey görünmüyordu. Merdivenlere gelmişti yukarı baktı dönen merdivenlerin yukarıyarıya doğru aydınlandığını gördü. Dikkatlice merdivenleri çıkmaya başlıyordu. Kalbi neredeyse yerinden çıkacaktı ama dışardan bakan biri onun gayet normal göründüğünü söyleyebilirdi. Ev o kadar eskiydi ki her adımı yüksek merdiven boşluğunda yankılanıyordu . Sonunda merdivenin sonuna gelmişti. Sesin yukarıdan geldiğine emindi. Uzun bir koridor vardı durdu. Dinledi. Hiç ses yoktu o kadar heyecanlanmıştı ki dikkatli dinlerseniz kalp atışlarını duyabilirdiniz. Ya da en azından o öyle düşünüyordu.
Yürümeye başladı bir adım attı- ses korkunç bir şekilde yankılandı- ikinci adımı attı artık geri dönmesi gerektiğini düşünmeye başlamıştı ki koridorda bir ses duyuldu .
— Merhaba Mr. Adam ,dedi ses. Bu bir kadın sesiydi.
— Uzun zamandır yoktunuz, oyun oynamaktan sıkıldığınızı sandım ama görüyorum ki hala oynuyorsunuz.
Daha sesi duyduğu ilk anda anlamıştı. Bunca yıldan sonra, diye düşündü.
— İşte Mr. Adam yeni bulmacanız:
Sesi bütün koridorda yankılanıyordu. Mr. Adam nereden geldiğini anlamaya çalıştı ama anlaşılmıyordu.
— Yangınlar , dedi kadın. Ağaçların şifresi... Ve ipucunuz da şu, TARİHİN OYUNLARI...
