Bunt

Bunt i sen

Z czym kojarzy się bunt?

W moim przypadku jest to brak snu.

Jeżeli organizm odczuwa zmęczenie to rzeczą naturalną jest, że pójdzie spać w przeciągu kilku chwil. Mózg potrzebuje snu, ciało regeneracji. To również chwila odpoczynku dla świadomości.

Bunt pojawia się w momencie niemożności zaśnięcia. Organizm odczuwa ciepło zmęczenia, lekkie przegrzanie, nic poważnego. Głowa staje się ociężała, chciałaby opaść, znaleźć poziom, ale coś jej nie pozwala. Myśli są mętne, jakby wszystko zostało rozmyte wieloma podmuchami wiatru. Oczy – ach, te kochane oczy, opuchnięte, przekrwione, ale dzielnie wpatrzone w jakiś konkretny punkt.

Organizm buntuje się przed tym błogim stanem zbliżonym do śmierci. Dlaczego? Czyżby się bał, że pobudka może nie nastąpić? Może słucha woli świadomości, która bez jakiejkolwiek przerwy walczy z podświadomością – takim tam, demonem. Godzina snu więcej i ten potworny byt opanuje umysł, przedstawi swoje racje i – straszne! – mózg przyzna mu racje.

Podświadomość to potężna kreatura, która czyha na chwilę nieuwagi. Niewolona w odmętach niepamięci, gdzieś w kraterach zapomnienia. Dostrzeże choć drobną okazję – atakuje. To zwierzęce instynkty, do których nie chcemy się przyznawać. To też nasze prawdziwe oblicze, z którym nie chcemy się mierzyć.

Dlaczego sen nie nadchodzi...

Niech już zostanie zasiane spustoszenie, po każdej burzy przychodzi wytchnienie. Przyjmę stan rzeczy takim jakim będzie. Ale niech już przyjdzie. Ten upragniony. Niedościgniony. Sen umęczony.

Nic dziwnego, że postać Morfeusza jest wciąż żywa we współczesnej kulturze. Nie umarła, nie została zapomniana jak większość bogów z minionych wieków. Sama go teraz wzywam. Katoliczka od siedmiu boleści. Morfeuszu, ześlij mi choć parę godzin snu. Weź mnie w swe objęcia. Mogę zostać potępiona, zhańbiona. Ale daj, proszę daj, snu odrobinę...

Wołań wiele, błagań bez liku, i na co Ci to wszystko? Sen nie nadejdzie, Insomnioliku.