Sealed And Kept (on-going)

Chapter 5

    Chapter 5

    Naghanap ako sa kung saan-saang banda, baka nga hindi maayos ang pagkakatali at nagutom lang kaya baka napadpad sa di kalayuan but who am I kidding?

    I even tried calling his name but I forgot it's the other one's, iyong kabayong gamit ko kahapon.

    Malamang ay nakalayo na iyon at hindi ko alam kung paano na ako makakauwi.

    “Okay, Lilac. Kalma lang, kalma. Baka babalik din iyon.”

    Pero hindi na iyon babalik. Hindi naman na maiisip noong hayop na naiwan n’ya ako rito e.

    Pagod akong napaupo. It's getting really dark at mukhang sinasabayan pa ng dag-im kaya lalong madilim ang paligid. Paano kung biglang umulan. Mabigat na ang mga ulap at madilim rito. Wala akong ibang kasama at tanging naririnig ko lang ay ang mabigat kong paghinga at ang mga huni ng mga kuliglig. Paano pala kung may mabangis na hayop? Anong gagawin ko?

    God! This is depressing. Nakakaiyak.

    Pero wala namang magagawa ang pag-iyak ko. But at least I tried to do something even if it's just crying... and so I let myself cry.

    Bumuhos ang masaganang luhang kanina pa gustong kumawala. Hindi ko na rin pinigilan ang lakas ng hagulhol ko. Gusto ko lang umiyak. Naaawa lang ako sa sarili ko kaya iiiyak ko na lang ng malakas.

    I know I look more stupid crying all out here when losing the horse is enough of my stupidity. Nagmumukha na nga yata akong loka rito but who cares?

    Nawala ang kabayo, bumabagsak na ang ulan, madilim na ang paligid, mag-isa lang ako rito at higit sa lahat, hindi ako makakauwi.

    I don’t have any idea what time is it now. Sa tagal kong nagngangalngal dahil sa sariling katangahan, nararamdaman ko na ang pagod at hirap sa paghinga dahil sa kaiiyak.

    Who knows how many eons would it take for them to find out that I'm still here, unable to go home. Nagsisisi tuloy ako. Dapat kasi sinimulan ko na ang paglalakad kanina, baka napangalhatian ko na ang lalakarin o siguro narating ko na ang mansyon. Tumutulong na siguro ako kay Manang Arsing sa pagluluto at magdidinner na ngayon.

    The thought of dinner makes my stomach churn. Mas naiiyak tuloy ako. I am here all wet, alone and cold.

    What am I thinking not tying the horse's knot properly.

    Walang humpay sa pagtulo ang mga luha ko. I keep on brushing my eyes but it's no use. Even if I’m tired and catching my breath already, my eyes can't seem to stop tearing. Mahapdi na nga ang mga mata.

    I curled even more. The breeze is making it more cold in my skin.

    Sa gitna ng kawalan ng pag-asang makakauwi ako ngayon, agad rin naman iyong napawi ng marinig ko ang mga yabag ng kabayo.

    Maybe it is the horse I lost or maybe I’m just crazy thinking that way. Of course it's not the horse.

    Napatayo ako ng matanaw ang liwanag na nagmumula sa mga lente.

    Dalawang bulto ng tao ang natatanaw kong nakasakay sa kabayo.

    I stood there on curl dahil sa lamig. Patungo sila sa banda ko at alam kong nandito sila para sunduin ako but why am I crying hard?

    Magnus approached me, a torch in his left hand. Hindi ko makita ang reaksyon n'ya dahil hindi ako makakita ng ayos dahil sa namumuong mga luha.

    He grip me hard in my wrist at hinila roon sa may kabayo.