Çığlıklar yükseldi, kapadım kulaklarımı duymadım ağlamadım ben ağlamıcaktım dimdik ayakta durucaktım içim ağladı ben sustum herkes ağladı ben görmedim babamı çıkardılar annem üstünü açtı abim bana sarıldı esmer babam bembeyazdı tek bir yaşam belirtisi vermiyordu abim ağladı ben sustum
🦊
abimin omzunda babamın tabutu benim omuzlarımda ona babalar gününde aldığım hırka babam için kazılmış mezarın başına geldik içim kan ağlıyor ben aglayamıyorum babamın üstüne toprak atıyorlar ben birşey yapamıyorum babamın tabutu görünmemeye başlıyor annemin çığlığı durmuyor mezarın üzerindeki tahtaya ismi yazılıyor
Nihat Koç
25.11.2023
Ruhunu Fatiha
🦊
mahalleye girdim eve adım atmaya cesaretim yoktu babamın fotoğraflarını görmeye dayanamazdım ağlarım diye korkuyordum yavuz abi elini belime koydu ondan güç alarak içeri girdim gözlerimi kapadım babamı görmeye gücüm yoktu
Yavuz: Işık gözlerini aç
Açtım gözlerimi babamı görürüm sandım görmedim babama dair hicbirsey göremedim keşke görseydim görünce üzülürüm sandım görmemek daha çok yaraladı beni sanki babam daha önce bu evde hiç bulunmamış gibiydi hızlı adımlarla odasına girdim yine yoktu dolapları açtım babamın tek bir çöpü dahi yoktu odada
Işık: Baba...
Babam yoktu gitmişti babam dönmemek üzere gitmişti..
Annemin yanına oturdum ağlamaktan kızaran gözlerine baktım mahvolmustu abim geldi yanımıza, oturdu aramıza uzun kollarını ikimize de sardı sokuldu bize
Efe: Siz bana emanetsiniz siz bana Nihat Koç'un emanetisiniz...
1 hafta sonra
1 hafta oldu günler hızlı geçiyor babamın yokluğu daha çok hissediliyordu babamın mevlütu vardı Kur'an okunucak babam için yemek yapılacaktı duramadim o evde babamın pidesini yiyen insanları görmeye dayanamazdım mezarlığa gittim oturdum ilk defa o an ağladım ilk göz yaşımı babamın mezarına döktüm tek başıma.
Tek başımayım sandım omzuma dokunan yavuz abiyi görene kadar
Yavuz: Bırakmadım ışık seni yanlız bırakamadım, korktum baban senin herşeyindi onsuzluğa dayanamazsın kendine kıyarsın diye çok korktum
Yavuz abi çocukluğumuzun birlikte geçtiği abimden farksız biriydi abim neyse yavuz abide oydu.
Yavuz: Ağla ışık, ağla dök içini döküceksen benim yanımda dök benim omzumda ağla kafanı benim göğsüme yasla
Dayanamadım sarıldım, ağladım, ağladım içim dışına çıkana kadar gözümde yaş kalmayana kadar ağladım ilk ve son kez, babama son kez ağladım.
Dua ettim içimden bildiğim bilmediğim her duayı okudum kalktım mezarın başından
Işık: Gelicem baba yalnız bırakmicam seni
Yavuz: Aç mısın ışık?
Işık: Evet
Yavuz: Eve gidelim mi ışık en sevdiğin yerden yaptırmıştım pideleri
Işık: Yemem! Babamın pidesi o yemem, yiyemem abi
Yavuz: özür dilerim Işık yemin ederim özür dilerim
Işık: Abi beni eve götürme giremem ben oraya babamın pidesini yiyenlerin yanında duramam
Yavuz: Gel ışık bize gidelim bizde kal Bir süre olur mu
Birşeyler yapmaya yazmaya çalışıyorum oluyor mu bilmiyorum yorum ve vote bırakıp fikirlerinizi yazarsanız mutlu oluruuumm
